[tanyeri]

eşime hiç itiraf edemezdim.sosyal fobiğim dememe rağmen,kızardıgımı söyleyemezdim.onun önünde yaşamamak içinde,onunla yemek yemekten ,biyere gidip karsısına oturmaktan bile çekiniyordum.bu gece bir ilk oldu.yatacaktık.ben birden bugun cok kötü gecti diyiverdim.ısrarla nedenini sordu,söyleyemedim.tabi bi sürü şey geldi aklına.arkadasınla kavga mı ettin?,biri sarkıntılık mı etti?,kotu bı haber mi aldın?..vs...hyr dedım soyleyemem...bısey attın ortaya devamını getır dedı...ben sosyal fobiğim diiye aglamaya basladım.bunu bılıyorum.ne oldukı dedı?cok mu heyecanlandın bgn evt ama daha kotusu oldu dedım.kızardın mı arkadasının yanında dedı.ben daha fena aglamaya basladım evet,nerden biliyorsun,senın yanında da mı kızardm yoksa dedım.hyr ama belırtılerını okudum dedı.en cok yasadıgınız seymiş...senden cok utnıyorm dedım.neden dedı bu gayet normal...benden cekınme senden asla utanmıyorum,herkes sana imreniyo,kızardıgını kımse umursamaz bıle dedı.kızardıgın zmn sorarlarsa da ben boyleyım,kızarıyorm de,hem bu hepimize olabılır dedi.terleriz,heyecanlanırız,heyecandan titreriz...bende cesaret alıp hemen sitedeki hastalıgımı anlatan kısa hayat hikayemi okuttum ona...eşiminn yüzüne yarın bakabılır mıyım bılmıyorum.ama cok mutlu oldm artık ondan saklamam gereken bişeyim kalmadı.kızardıgımı bıldıgı ıcın,artık suratına bakarken sımdı kızzarsam bana nekdr kızardın dıye gulermı korkusuda kalmadı.hem ben senın herzmn yanındayım dedi.tam herşey bitti derken benım ıcın buyuk olan,ufacık bi olaydan mutlu olabıldım.şükürler olsunki bütün kapılarım kapanmısken ufakta olsa bir kapı acıldı. eşimden cesaret alarak..........kim bilirrr..........iyileşirim.......belkide