[Alexandra]

Birkaç haftadır kafamı kurcalayıp duran bir sıkıntı vardı. Hayatta affedemem dediğim teyzem. Bu yaşıma kadar önüme sözlerinden dikenler yerleştirmiş, tüm çevresinin içini kanatmış, sevgi yoksunu, gülümseme fukarası, "Poison Ivy" kıvamında bir yaratıktı kendisi. Hayatımdan seneler önce çok radikal bir şekilde tamamen çıkartmıştım, bütün söz gidiş geliş yollarını da koparıp atmıştım. Fakat çevremdeki insanlara saldırmaya devam ediyor oluşu da için için beni delirtmiyor değildi.

Hatta daha dün, "Bu kadının karşısına periyodik aralıklarla Zebellah gibi dikilmeli, ortalığın delisi gibi istediğini yapamayacağını göstermeli", diyordum. Ama bir taraftan da ondan kurtulup hayatıma devam edebilmem için affetmem gerekiyordu. Bir yolunu bulurum, bir yolunu bulurum diye diye erteledim.

Gün bugündür. Baktım bizim ailenin çehresine. Yüzleri, yaşadıkları hayatları, bulundukları noktayı bir gözden geçirdim. Hepsi 7'den 70'e okumuş, çalışmış, bilinçli, aklı başında insanlar. Bu kadın karşısına geleni ezim ezim ezerken kimse kimseyi savunmuyor, sahiplenmiyor. uzun zaman onlara da kızmıştım. "Nasıl bir danışıklı dövüş bu, kendi kapınız ardında söylenin, birbirinize arka çıkmayın, ama lafları da yiyin yutun."

Ama beni ben yapan, kendimi savunmayı, kimseye sırtımı yaslamamayı da bu tavır yüzünden geliştirmişim. Önce onları affettim. Çünkü farkında olmadan, et tırnaktan kopmaz diyerek, beni güçlendirmişler.

Şimdi telefonumda "Canavar" olarak kayıtlı teyzemi de affediyorum. Gerçekten affediyorum. Onun sayesinde kendi hakkımı savunmayı öğrendim, kendime laf söz söylememeyi öğrendim, parayla satın alınamayacağımı, sahte sevgi gösterilerine, hediyeler pabuç bırakmayacağımı öğrendim. Bana, benim içimdeki beni tanıtmış çocukluğumdan beri. Yalnızlık maalesef onun kaderinde var, çünkü sevmeyi bilmiyor. İğneleyip, acıtmayı dürüstlük zanneden bu zavvallı kadını affediyorum. Söylediği bütün sözleri kendisine iade etmiştim. Şimdi yolumdan, geçmişimden, geleceğimden tamamen çıkartıyorum.

Kan bağı sadece çekirdek aileyi bağlar. Seçemeyip de sevmekten başka çaren olmayan kişiler sadece annen, baban, kardeşlerindir. İkincil kan bağları için üzgünüm, çok üzgünüm. Saygıyı ve de sevgiyi yaptıklarıyla haketmek zorunda onlar da herkes gibi. Belki bu düşüncelerim için bana kızanlarınız olacak. Şanslı bir ailede yetişmiş olduklarını düşünmelerini tercih ederim.

Ama ben bugün affettim. Çok şükür affetmenin yolunu buldum.
Çok mutluyum ve inanın hafifledim.
Hepinize sevgiler