[Casandra]

Memur ailenin çocuğuyum...Benim için harika bi çocukluk dönemim vardı..Oyuncaklar,oyun parkları,istemediğim kadar çikolatalar..Maddi durumumuz az-çok iyiydi..Bütün ihtiyaçlarımı ailem karşılıyordu..Ama asıl benim ozamanlar gelecekte ki kişiliğimi etkiliyecek kişileri yazmam lazım.. Babamın ailesi !
İlk torunlarıydım,ilk gözağrılarıydım..Çok severlerdi beni..İstediğim saniye de yerine getirirlerdi..Bi nevi şımarık bi dönem geçirdim..Dedem hayatımda ki en büyük kahramandı..Hani küçük kızların,hayatında ki ilk aşık oldukları adamlar babalarıdır ya,benim de dedemdi..Babamda şikayetçi değildi zaten bu durumdan,kendi babası olduğu için..Babanne mi ayrı bi severdim,en sevdiğim içli köfteleri yapar pamuk elleriyle yedirirdi..Patikler örerdi bana.. Halamın ise küçük arkadaşıydım;erkek arkadaşlarını bana anlatırdı ..En büyük sırlarını küçük yiğenine anlatırdı..Beni çarşılara götürürdü,ilk rujumu sırf ben çok istiyorum diye bana 8 yaşında aldı..Sürceğimdenmiydi sanki,maksat benim gönlümü yapmaktı..Topuklu ayakkabılarını giyer,evde tak tak gezerdim..Hiçte kızmazdı..Evcilikte oynardık bazen.. Ve son olarak amcam ! Onunda yeri ayrıydı bende,o büyük montunun içine beni sarar,motorsikletiyle gezdirirdi..İLk erkek arkadaşını ben dövücem derdi..Ağaçlardan erik toplardı bana,maçı olsa bile tv'de ben olduğum zamanlar çizgi film açardı bana..Herşey güzeldi ,o günlerde..Benim hayatım onlardı..Annemle babamı unutmuştum..Ben 9 yaşındayken ele avuca sığmaz bi kardeşim oldu İlgimi onun üstüne veriyim diye annemle babam çok uğraştı ama ben yinede dedem,babannem,halam,amcamdan başka hiç birşey bilmiyordum..Gittikçede canavarlaşıyordum..Oyuncaklarım o an alınmazsa,kıyameti koparıyordum..Tabi en çok bu durumdan annem rahatsızdı..Annemi unutmuştum resmen..Annemin yanına bile yaklaşmıyordum..Beni herkes sevsin istiyordum..Herkes bana ilgi göstersin diyordum..Ne garip sadece kardeşimi kıskanmıyordum,içgüdüsel bişi olsa gerek Anladım ki o küçük yaşlarda ki,çocuğa okadar ilgi gösterilmeseymiş..Belki şuan daha sağlıklı bi genç olucaktım..Annem durumu fark edince ben 10 yaşındayken,bazı durumlardan dolayı da aramızda ki bağlar koptu..Artık beni kimse parka götürmüyor,kimse patik örmüyor,kimse motorsikletiyle gezdirmiyordu..Sosyal hayattan kopmuştum..Daha da kıskanç hale büründüm..Sevgim yarım kaldı sanki.. 4-5 sene hiç bi şekilde görmedim onları..Soyutlamıştım sanki kendimi..Birşeylere bağlanma hissi duyuyordum..Boşluktaydım sanki..Kendimi bana alınan kuşlarla,balıklarla avutuyordum..Onlar da ölünce mahvoluyordum..Şimdiler de hala öyleyim..Birisine bağlanmadan hayatımı geçiremiyorum..Bu gerektiğinde erkek arkadaşım oluyor,gerektiğinde bi öğretmenim oluyor,gerektiğinde bi arkadaşım oluyor..Sevgi de değil benimkisi,bağlılık resmen..O müthiş çocukluğun ardında nice problemler yaşadım..

KEŞKE BENİ BU KADAR SEVMESELERMİŞ,KEŞKE BEN BU KADAR ÇOK SEVMESEYMİŞİM..BELKİ ŞUAN DAHA SAĞLIKLI BİR GENÇ,SAĞLIKLI İLİŞKİLER KURAN BİRİSİ OLUCAKTIM..iNSANIN KİŞİLİĞİ ÇOCUKLUKTA YATAR DİYE BOŞUNA DEMEMİŞLER..SEVGİ BAĞIMLISI OLDUM,SEVMEDEN SEVİLMEDEN EDEMİYORUM..SEVDİĞİM KİŞİLERDE BENİ SEVME MECBURİYETİNDE DEĞİL ZATEN..AMA BEN HEP BEKLENTİ İÇİNDE OLDUĞUM İÇİN ÜZÜLEN TARAF BEN OLDUM..SEVDİM,İLGİ BEKLEDİM 9 YAŞINDAYMIŞ GİBİ ..ŞİMDİLERDE DAHA SAĞLIKLI İLİŞKİLER KURMAYA ÇALIŞIYORUM,KARŞI TARAFI ÇOK SEVSEMDE,BELLİ ETMEMEYE ÇALIŞIYORUM..