Günaydın.:)
Kazasız belasız bir günü atlatıp yeni bir güne daha başladım. Sabah yaptığım egzersizlerden sonra sokağa gülümseyerek çıktım. Yolda kimle karşılaşsam suratı asıktı. Benim yüzüm öyle güleçken insanların asık suratlı olması şevkimi kırdı. Kendimi suçlu hissettim. İnsanlar mutsuz bense gülümsüyorum. Sanki onların mutsuzluklarıyla dalga geçiyormuşum gibi hissettim. Demek ki suçluluk duygusu sadece yaşanan olaylarla ilgili hissedilmiyormuş. Acayip bir şey. Ben de her sabah onlar gibi somurtup yürürken bu sabah değişiklik yaptım ve gülümsedim. Ama farklı olmak farklı hissettirdi.
Normal olan hangimiz şimdi? Bu yaptığımla ilgili kendimi kötü hissetmem mi normal yoksa asık suratlı olmak mı normal? Ya da tam tersi, her şeyden bağımsız sadece o anı hissederek yaşamak mı? Şu an, sabah gülümserken ne hissettiğimi yazamıyorum çünkü yaşadım ve bitti. Şimdiyi de o an ne yaptığımı düşünerek dolduruyorum. Karmakarışık oldu.:):):)
Yarın tatil başlıyor. Bugün asla olumsuz düşünmeyeceğim. Aklıma gelen tüm olumsuzlukları başka güzel şeylerle dolduruyorum. Çünkü bir haftalık bir egzersize başladım. Bununla ilgili notlarımı ilgili konuya yazacağım.
Sevgiler.
