[scouter]

Ben telkinlerden önce aynaya baktığımda gözlerimin içine uzun süre bakamaz, hemen yüzümün başka taraflarına odaklanırdım. Yok yüzümde sivilce varmış, gözümün altında kırışıklıklar oluşmuş,vs. vs...

Şimdi ise aynaya baktığımda kendi gözlerimin içine son derece mutlu ve kendinden emin uzun uzun bakabiliyorum. Üstelik Yüzümde her zaman takılı kaldığım diğer kusurları görmüyorum bile. Hatta onları kabullendim ve oldukları gibi seviyorum bile.

Ayrıca gözlerimin içine baktığımda 17-20'li yaşlarımdan beri farketmeyi unuttuğum bir özelliğimle tekrar tanıştım. Benim gözlerim 17-20'li yaşlarımda yeşile bakan açık elaydı. Gözlerim parladığında veya güneşte gözlerim yosun yeşili oluyordu. Ancak yıllar içerisinde gözlerim o parlaklığını kaybetti ben de aynaya baktığımda bal rengi veya koyu ela gözler görmeye başladım. Hatta uzun uzun gözlerime bakmaya tahammülüm bile yoktu.

Oysa şimdi baktığımda yine o yemyeşil gözlerle karşılaşıyorum. Işıl ışıl, cıvıl cıvıl.... Hatta öyle ki çevremdeki insanlar bile çok şaşırıyorlar. Gözlerimdeki ışıltıyı farkediyor veya daha önce göz rengimi farketmedilerse gözlerini gözlerime dikerek lens takıp takmadığımı anlamaya çalışıyorlar inanın.

Aslında göz rengim değişmedi. doğduğumdan beri neyse o yine aynı gözler. Ama içerisindeki ışıltı ve bakışlarımdaki pırıltı farklı. O kadar solmuşlardı ki kendi sahibi bile unutmuş gerçek göz rengini baksanıza...

Bir de işyerimde en hoşuma giden olaylardan biri de ne oldu biliyor musunuz arkadaşlar? Geçen gün aynı odada beraber çalıştığım iş arkadaşım dayanamayarak bana "Sende şu sıralar büyük değişiklikler görüyorum, hayrola hayatında biri mi var? Yeni gelişmeler mi var " diye sordu. Hani bir insanın cıvıl cıvıl olabilmesi için illa aşık olması gerekir ya kimilerine göre. Ne diyelim onlar öyle sansınlar öyle değil mi?