"...
hangi enerji durumunu yaşıyorsak onu hayatımıza çekiyoruz..."
Çok doğruymuş. Az önce bunu birebir deneyimledim.
Sabahtan beri kötü bir ruh hali içindeydim. Öyle kötü bir hal ki; omuzlarım çökmüş, sesim gitmiş, her yanım ağrı sızı içindeydi. Evi aradım cevap vermedi. Eşimin iş yerini aradım yine ses yok. Kayınvalidemin ve eşimin telefonlarını sırasıyla aradım, yine ses yok. En son evi tekrar arayışımda cevap alabildim. Zaten kötü olan ruh halim bunların sonucunda daha da kötüleşti. Kızım benimle konuşmak istemiş. Konuşmamızın 3. ya da 4. saniyesinde ağlayarak telefonu babasına verdi. "Annem eve gelsin" diyordu en son. Az sonra tekrar aradı eşim, benimle konuşmak istiyormuş ufaklık. Telefona gelmesiyle yeniden zırlaması bir oldu. Sesimden mi etkilendi yavrucak yoksa ruh halim bu kadar çabuk ona mı yansıdı anlamadım çünkü olumsuz hiçbir ifade kullanmadığımı biliyorum.
Sonuç; mecburen iyi olmaya çabalıyorum. Eğer bu denli etkliyse düşünceler, minicik bir çocuğun ağlamasına değemez hiçbir şey.
Sevgiler.
