[Alexandra]

Kesinlikle katılıyorum sana. Ama yollar evliliğin içinde ayrıldığında bir daha kavuşması da zor oluyor. Sevginin anlamsızlaştığı, hiçbir şeyi halledemediği bir nokta var. Geçmişte yaşananların insanı tırım tırım tırmaladığı, karşılıklı nefes alınamayan noktalar var. Hiç kolay değil inana bana. Atlatılıyor. Atlatılacak da. Sadece saygıyı kaybetmeden düzgün cümlelerle kişi kendini ifade edebilsin. Aldatmadan, çirkinleşmeden bitirebilsin. Aşk öyle güzel bir hastalık ki... Ne kadar süreceğini karşılıklı bireyler belirliyor. Bazen en büyük darbelere dayanıyor, bazen bir cümle karşısında son nefesini veriyor.

Hayat ve aşk çok büyük mücadeleler gerektiriyor, aynı zamanda da bir o kadar yalın, naif. Keşke hep yalın ve temiz kalsa.

Hatırlar mısınız bilmem bir şiir vardı, "Bana sağlığımda bağışlanmayan sevgiyi, hastalığımda göstermeyiniz, istem..." diye biten. (Aşağı yukarı böyle bir şeydi.) Ben de aynı şeyi hissediyorum şimdi. Zamanında yapılmayanlar, geç kalınan ilgilenmeler için son tren çoktan kalktı. Ben de şimdi sadece garip bir hüzünle o trenin penceresinden dışarıyı izliyor gibiyim. Yaralarını kendi sarmalı insan.

....“Bırak gitsin, sevmek tek kişilik” derdim. “Aşk zaten hastalıklı bir hal” derdim. “Sen sevdikçe büyürsün, kadınlar hep daha cesur” derdim. “Kimi sevdiğin önemli değil, önemli olan sevme becerin” derdim.

Ama artık biliyorum ki, artık öğretildim ki “kimi sevdiğin” de önemliymiş.

Uzun yolu göze alamayana kelebek olunmazmış bebeğim. Nefesi yetmeyenle dipte hazine aranmazmış. Aşkın ibadetini bilmeyene bayram bağışlanmazmış...

Sen de “bağışlama” artık, ne olur.

Bunu da eklemeden edemedim.