[Işıldayan Safir]

Yeniden merhaba arkadaşlar,

İlk çalışmalara başladığım zamanlarda ben de sizin gibi affetmekten yana değildim. Kesinlikle affetmeyeceğimi ve bunu yapmak istemediğimi söyledim durdum. Olayları iyi ya da kötü yapan bizim yorumlarımızdan ibaret tamamen. Dolayısıyla öfkemiz bizi zehirler, mutluluğumuzsa şifamız olur. Bu duygularımız kimseye zarar vermeyeceği gibi kimseye yarar da sağlamaz.

Bu şekilde davranarak aslında kızgın olduğumuz ya da affedemediğimiz kişiler bunu bilsin, üzülsün, vicdan azabı çeksin gibi duygular taşırız. Ve kızgınlığımızın haklı olduğumuzun ispatı olduğunu düşünürüz. Ayrıca böyle davranarak bir daha bize aynı şeylerin yapılamayacağına inanırız. O nedenle bu duygumuzu korumaya ve affetmekten kaçmaya çalışırız. Yani bu olumsuz duygulara sarılırız.

Kısaca affetme çalışmalarına nasıl başladığımı anlatayım. Asla affetmeyeceğime inandığım 2 insan vardı. İkisi de eski bir arkadaşımdı. Birisiyle tam 3 sene konuşmadım. Diğeriyleyse 5 sene filan.

Birine herhangi bir çalışma yapmadım. Haklı olduğuma inanıyordum. Hala da fikrim böyle. Ho'oponopono yapmıştım zaman zaman. Sonuç: Benimle görüşmeye kendisi geldi. Ve ben asla affetmem dediğim bir kişiyi affettim.

Diğerine olan öfkemse o kadar büyüktü ki beni çok fazla aramasına, mesaj atmasına ve görüşmeye çalışmasına rağmen ağzımı açıp tek bir kelime bile söylememiş ve tüm kapıları kapatmıştım. İnsan tamamen susar mı ya? Susmuştum. Bu tavrımda sonuna kadar haklıydım ki bu düşüncemi bugün de hala koruyorum. Aradan yaklaşık 3 yıl kadar geçtikten sonra bir mesaj aldım o kişiden tekrar. Bu sefer kendimi ifade etmem gerektiğini düşündüm. Ama karşılık vermedim. Kendimi tuttum. Sonradan bu kararı aldığımda sadece beni duymasını diledim. Sonuç olarak duydu ve ulaştı bana. O nedenle telepatiye çok inanırım. Söyleyeceklerimi söyledim. 2 kere buluştuk. Devamlı konuştuk telefonda filan da arayıp durdu. Konuşmamın doğru olması ya da yanlış olması tartışılabilir belki. Ancak bunu yapmasaydım uğurlayamazdım. Ve kafamda acabalar oluşurdu. Affetme meditasyonlarında çok zorlanıyordum çünkü.

Şuan da bu kişiyle görüşmüyorum. Hayatımın hiçbir döneminde karşıma çıkamaz. Ancak yapılan olayları unutmayacak olsam da bana yaşattırdığı acıları unuttum. Affetme meditasyonlarının ve genel anlamda affedip arınmaya çalışmanın amacı da budur. Olayları tamamen unutun ve o kişilerle tekrar can ciğer kuzu sarması olun demek değil. Size yaşattırdığı acıyı serbest bırakmaktır affetmek. O olumsuz duygudan özgürleşmek...

Dolayısıyla şuanda hissettiklerinizi anlıyorum. Bu çalışmalarda zorlanıyor olmanızı. Başlarken böyle hissedilir. Zamanla ilerlemeler kaydedeceksiniz. Buna gönülden inanıyorum.

Sevgiyle kalın, sağlıkla nefes alın.