[Malicedourden]

Yine şoke oldum :))) Ne yaptığımı, neden yaptığımı, nereye gittiğimi, ne düşündüğümü bilemez haldeyim. Ya da haldeydim... Birkaç gün öncesine kadar.. Düşüyorum, dağılıyorum, ağlıyorum, yemiyorum, uyumuyorum, keyif almıyorum, bazen çok keyif alıyorum, düşünüyorum, bazen kendim gibi düşünmüyorum, sürekli ama sürekli sürekli ve sürekli (üstüne basa basa söylüyorum) elektrik çarpmış gibi oluyorum.. Bir şeyi düşününce bazen sırtımdan kürek kemiklerime, bazen sadece beynime, bazen kollarıma titreşimler geliyor. Bazen tüylerim diken diken oluyor. Sürekli kalbimin üstünde bir sancı var, bazen karın boşluğumda anormal bir rahatlama hissediyorum, bazen bir baskı.. Seslere tahammülüm yok, tv açamıyorum, müzik dinleyemiyorum, (kuş sesi telkinleri dışında), bazen konuşmak istemiyorum, bazen anlatılanlara zaten bunları biliyorum diyerek gülümseyerek bakıyorum, bazen tuhaf ve anlık görüntüler geliyor zihnime o anda düşünmesem bile, sahneler canlanıyor geçmiş olaylarla ilgili, bazen büyük bir acı hissediyorum, bazen takdir, bazen gülüyorum, bazen korku bazen suçluluk duygusu. Bazen lucid rüyalar görüyorum, bazen gördüğüm rüyalarda herkes suçluluk duygum üzerine oynuyor gibi, bazen net ve mutlu oluyor rüyalar. Mesela dün gece.. Kısacık bir rüya.. Birisi gelip yeter artık tamam, bitti, olumlama yapmaya uğraşma, bundan sonra anlar getirecek herşeyi dedi.. Son 1 haftadır sanki tamamen sıfırlanıp yeniden yapılanıyor gibiydim. Dün artık daha nettim. DAha sakin, daha kontrollü, daha ne yapması gerektiğini bilen, daha affedici, bağışlayıcı.. Böyle bir gün geçirip uyumuştum ve bu rüyayı gördüm. Sabah çok iyi uyandım.
Hep koruma kalkanı imgelemesi yaparken tepe çakramı asla ama asla kapatamıyorum. Kalkan bedenimi sararken ne yaparsam yapayım tam tepemde küçücük bir nokta bile olsa bir yer açık kalıyor. Artık kapatmaya çabalamıyorum. Çözülüyorum biliyorum, bir süredir bu böyle.. Dağıldım, kayboldum, bazen çaresizlik bazen zayıflık bazen değersizlik hissettim. Bazen de çok ayrıcalıklı olduğumu, farklı olduğumu, çok değerli olduğumu hissettim.
Kedilerim var.. Bazen bana yaklaşmıyorlar, bazen de koşarak yanıma gelip koca koca gözlerle bana bakıyorlar. FArklı davranmaya başladılar, daha ağırlar, daha farkında gibi bakıyorlar bana. Daha sevecenler. Sürekli bana dokunmak istiyorlar. Keyfim yerinde değilse uzak duruyorlar. Sanki hep anlayış gösteriyorlar gibi ne yaparsam yapayım.

Bana ne oluyor böyle yahu?? Bu farkındalık değil mi? Son 1.5 ayda duygusal olarak korktuğum ne varsa kaşıma çıktı. İnanılmaz bir şekilde arka arkaya, peşi sıra endişelerimi korkularımı gördüm. Ondan önceki zamanlarda diğer korkularımı yaşamıştım zaten. Trafik kazası korkum vardı araba çarptı, beyin kanaması korkum vardı, düştüm hafif beyin travması yaşadım, yaşlandığımda birilerine muhtaç olma korkum vardı, 4 ay önce ileride yaşayacağım alzheimer riskime karşı tedaviye başladım, son korkum aile kuramamak, eş olamamak, anne olamamaktı. 18 aydır yaşadığım, hayatımın merkezi yaptığım, uğruna yapamayacağım şey olmadığını düşündüğüm bir ilişkide korktuğum ne varsa karşıma çıktı. Karısına dönmesinden korktum, aylar önce karısına dönmüş meğerse, aldatmasından korktum, başka kadınlarla beraber olmuş, karısını tercih etmesinden korktum, karısıyla olup bu evliliği kurtarıp kurtayamayacağını görmek istedi, 3 yaşında kızı var çünkü, beni değersizleştirmesinden korktum aptal saptal davranışlar ve kelimeler kullandı. Onu kaybetmekten, bağlarımın kopmasından korktum, geçen pazartesi kendi kararımla bağlarımı koparma düşüncesi ile 2 gün içime kapandım ve 1 dakika içinde telefon numaralarımı değiştirdim. O andan itibaren sanki sıfır noktasına indim. Sanki yeniden yükselişteyim. Hala zihnen bağlarımı koparmadım farkındayım. Hala çok düşünüyorum, bazen çok ağlıyorum, çok üzülüyorum. Bir ara fazlaca öfke duydum, affetmiceeeeeeeemmm diye söylendim durdum kendime. 3 gün önce ağlaya ağlaya affetme olumlaması okudum. Ondan sonra kendimi daha iyi hissettim. Hala umut kırıntılarım var ama itiraf etmem gerekirse. Hala gidip, yaşayıp, öğrenip, özgürleşip gelmesini deliler gibi istiyorum. Bir tarafım gelsin nolur diyor bir tarafım hayır bu şekilde gelemez, değişmeli, kendini farketmeli ondan sonra gelecek diyor, bir tarafım ya gelmezse diyor. Bunları düşündükçe, bazen okuduğum bir kelime bir şey çağrıştırdıkça elektrikler çarpıyor vücudumu. Bu korku mu, gerçeklik mi anlayamadım.
Hala çok korkuyorum sanırım bundan dönmeme ihtimalinden :((( Ama bu korkumu bırakmam gerektiğini biliyorum en azından. Bazen yapabiliyorum bunu ama bazen nadiren endişelenebiliyorum. Şu anda bile bacaklarımdan yukarıya elektriklenme oluyor.
Çoğunlukla bu ilişkinin benim farkındalığım için gerekli olduğunu, Bunları yaşamam gerektiğini ancak bu şekilde kendi içime bakacağımı düşünüyorum. Ama yine de bu değişimden sonra onunla tekrar birlikte olamamak fikrini henüz tam anlamıyla kendime kabul ettiremedim. O da benzer şeyleri söylüyordu. Sanki aylardır kaçıp durduğum, kabul etmediğim herşey bir anda karşıma dikildi, artık yalan söylememem gerektiğini, kaçmamam gerektiğini farkettim. Sıfıra indim. Yaşayıp görmem lazım, neden bu kadar korkuyorum bilmem lazım diyordu ama kabul edememiştim ilk başlarda. Sonra herkesin kendi tekamülünü yaşaması gerektiğini farkettim. O zaman ben gerçekten çöktüm işte.. İçimden bir ses sürekli olarak, onun alacağı kararlara güven sonunda en hayırlı karar ile çıkacak, bunları yaşayıp görmesi gerekiyor diyor. Ama işte halen bazı zamanlarda endişe duyabiliyorum. Of bilmiyorum..

Fikirlerinizi paylaşır mısınız lütfen benimle?