Bir Hissetmek
1942 yılında, ABD konsolosluğu Basra Körfezi’nde yaşayan vatandaşlarına, gitgide yayılan savaşın her an yaşadıkları bölgeye sıçrayabileceğini ve bu bölgeyi terk etmeleri gerektiğini açıkladı. İnsanlar apar topar hazırlanıp gemilere doluştu.
Yolculuk çok tehlikeli olduğu için, bir kısım vatandaşlar askeri bir gemi olan Mauritania gemisine bindirilerek güven altına alınmıştı. Yerleştirilen 25 kadın ve çocuk haricinde, gemide binlerce müttefik askeri ve 500 kadar Alman esir vardı.
Okyanusun derinliklerinde devriye gezen denizaltılar yüzünden yavaş ve tedbirli bir şekilde ilerliyorlardı. Noel geldiğinde denize açılalı tam 2 ay olmuştu. Ve bu kadar sürede sadece Yeni Zelanda sahillerine varabilmişlerdi. Gemideki herkes korku ve endişe doluydu. Herkes bir an önce evine kavuşmak istiyordu.
Böyle bir ortamda, yolculardan birisi, en az kendileri kadar evlerini özleyen ve yalnızlık çeken Alman esirlere Yeni Yıl şarkılarını söylemek için kaptandan izin istedi. Kaptan izin verdi.
Oluşturulan küçük bir koro, Alman esirlerin tutulduğu bölüme gitti. Joseph Mohr tarafından Almanya’da yazılmış bir şarkı olduğu ve bu şarkının esirlere tanıdık geleceği düşünülerek, ilk olarak Silent Night şarkısını söylemeye karar verdiler.
Şarkı başladıktan sadece birkaç saniye sonra, birdenbire zemin ayağa kalkan esirlerin gürültüsüyle sallandı. Yüzlerce Alman esir, koruyu biraz daha iyi görebilmek ve dinleyebilmek için, hücrelerin küçük pencerelerine doluştu. O sırada, parmaklıkların her iki tarafındaki insanlar, içlerinde hep birlikte evrensel bir kanunu hissetmişti: Dünyadaki tüm insanlar birdir.
Umut ve sevgi, savaşan milletler arasındaki engelleri yıkmıştı ve en azından o an, hepsi bir tek aileye mensupmuş gibi hissetti.
Herkes birdi işte. Ve bunun bilincinde olarak, herkes o an gerçek barışı bulmuştu.