Doğru Dua
Tanrıdan gururumu yok etmesini istedim. Tanrı: “Hayır. Gurur benim yok edebileceğim bir şey değil, senin bırakabileceğin bir şeydir.” dedi.
Tanrıdan sakat çocuğumu iyileştirmesini istedim. Tanrı: “Hayır. Onun ruhu sağlam, vücut o kadar önemli değil, o geçici bir şeydir.” dedi.
Tanrıdan bana sabır vermesini istedim. Tanrı: “Hayır. Sabır büyük acılar çekilerek öğrenilebilecek bir şeydir. Sabır verilmez, hak edilir.” dedi.
Tanrıdan beni mutlu etmesini istedim. Tanrı: “Hayır. Ben sana sadece nimetlerimi sunarım, mutlu olmak sana bağlı.” dedi.
Tanrıdan beni çektiğim acılardan kurtarmasını istedim. Tanrı: “Hayır. Çektiğin acılar günlük kaygılarının önemsizliğini anlamanı, onlardan uzaklaşmanı ve bana daha çok yaklaşmanı sağlar.” dedi.
Tanrıdan ruhumu olgunlaştırmasını istedim. Tanrı: “Hayır. Kendi kendine olgunlaşmalısın ama meyvelerini alman için yardım edeceğimden emin olabilirsin.” dedi.
Tanrıdan hayatı sevmemi sağlayacak her şeyi istedim. Tanrı: “Hayır. Ben sana hayatı vereceğim, böylece hayata dair her şeye sahip olabilirsin.” dedi.
Tanrıdan Tanrıya duyduğum sevgiyi, başkalarına da duyabilmeyi istedim. Tanrı şöyle dedi: “Ohhh! Nihayet doğru bir şey istedin.”
Ruhu olgunlaşmamış bir kul tanrıya hep “...ver bana” ile biten dualar eder; olgunlaşmış bir ruh ise “...vermemi sağla” diye bitirir dualarını…