Öfkeye Son
Güzel bir bahar günü… Bir adam, sessiz bir köyün yanından geçen muhteşem manzaralı bir yolda arabasıyla sakince giderken, önündeki viraja yaklaştığında aniden, karşısına ters şeritte ilerleyen başka bir araba çıkar. Adam frenlere asılır ve kıl payı karşısındaki arabadan sıyrılmayı başarır. Diğer arabanın kadın sürücüsü camdan kafasını çıkarıp bağırır:
“Domuz! Domuz!”
Zaten sinirli olan adam, hemen karşılık verir:
“Sen de şişko domuzsun!”
Verdiği hazır cevaptan memnun bir şekilde yola devam eden adam, virajı döner ve karşısına çıkan domuza çarpar.
Herkes öfkelenebilir. Ama Daniel Goleman’ın Duygusal Zeka isimli kitabında anlattığı gibi, doğru kişiye, doğru zamanda, doğru bir sebep için ve doğru bir şekilde öfkelenmek ve bu dengeyi yakalayabilmek gerçekten zordur. Yani çoğu kez, ya yanlış kişiye ya yanlış ölçüye, ya zamanda, ya yanlış bir sebepten ya da yanlış bir şekilde öfkeleniriz. Ama zaten öfkelenmek kontrolü kaybetmektir. Yani, dengeli bir öfkeden söz etmek, zaten öfkenin doğasına ters düşer.
Her zaman sakin kalmak zordur. Bunu başarabilmek için bize mükemmel bir çözüm öneren eski bir söz der ki; “Öfkenizin geçmesi için akşam yatağa yatana kadar bekleyin ve yatakta bir kez daha düşünün.”
Tabii ki bütün sorunlar uyumadan önce yatakta düşünmekle çözülmez. Çok derin öfkelerimizin yatışması için zaman gerekir. Çok derin öfkelerimizin yatışması için zaman gerekir. Ama böyle öfkelerin bile bir sonu vardır mutlaka.
Belki de uzun zamandır içinizde besleyip büyüttüğünüz ve sizi kemiren o öfkenize bir son vermenin zamanı gelmiştir. Ne dersiniz?