bugün garip bir gündü..
Bir kez daha değersizlik hislerimi pompalayan bir durumla karşılaştım. Son zamanlarda çokça geliyor başıma bu.
Aynı zamanda insanların kendini bilmezliklerinin nasıl boyutlara ulaşabileceğini gördüm.
Kendini kaybetmiş, kaybolmuş (ikisi aynı anlamda da pekişsin diye yazdım
) insanların beni ve dengemi etkilemesine izin verdim.
Ağladım biraz ama geçiyor yavaş yavaş.
Kendimi değersiz hissetmem için bir neden yok ki. Kızdığım her an "sen bu saçma sapan dünyevi şeylerin üstündesin" dedim. Beddua edecektim kiiiii "hayır bu şekilde davranmana neden olduğum için özür dilerim" dedim. "Umarım karma seni duvardan duvara çarparken az yaralanırsın" dedim içimden.
Sonra kendimi duvardan duvara çarpılması fikrine sevinirken sobeledim utandım. Bol bol küfür ettim arabada ağzım dolu dolu (biliyorum ayıp ama ne yapim?) rahatladım.
Başım biraz ağrıyor, kendi kendime sen değerlisin, ben değerliyim diyerek olumlamaya çalışıyorum.
Sonuç alarak bu da geçti .... Takmicam kafama.
BEN İSTİFA ETMİŞTİM ZATEN ÖNCEEEE!!!!!
