[Alexandra]

Heppinize selamlar,

Bugün çok enteresan anılara götürüyor beynim beni. İlk okuduğum kitaplardan başladım sabah sabah.
Bir arkadaşımla kahvaltı sohbeti yapıyorduk, bir daldık derinlere gelemedim bir süre kendime. Şimdi geriye baktığımda ne kadar uzak o günler... Oysa hiç büyüyemeyecekmişim gibi gelirdi. Üniversiteye gidenler ömrünün sonuna gelmiş insanlar gibi gelirdi. Zaman su gibi akıp gidiyor gerçekten.
Herkes üniversite yıllarında sosyalliğini arttırır, bense aksine sus pus olmuştum. Yaşayamaz, yaşadıklarımı kimseyle paylaşamaz hale gelmiştim. Bir gün bambaşka diyarlara dalmış, bahçedeki banklardan birinde otururken, şimdi de sürekli görüştüğüm can dostlarımdan biri yanıma oturmuş, fark etmemişim.
"Korkutuyorsun beni", dedi. Algılamadım ne demek istediğini. "İyi bir dinleyici olmanın arkasına gizleniyorsun, paylaşmıyorsun, kendi içinde çözmeye çalışırken sıkıntılarını günden güne soluyorsun", dedi. "rengin bile karardı farkında değilsin. Konuş, artık anlat be kızım. Sus, sus nereye kadar. Bir gün bir yerinde bir şey çıkacak, değer mi??? Kızdığın, kırıldığın kişiye değilse bile, gel bana kus içindekileri, söylen. Bir kere başlarsan, nasıl rahatladığını göreceksin", dedi. Ben o gün onun sayesinde yeniden konuşmaya, paylaşmaya başladım. Kulakları çınlasın. Arada gelir, "çok açtım galiba senin sesini, ayarın kaçtı, biraz nefes al", derdi. Seneler geçmiş üzerinden. O gün dostlarım dediğim insanları nasıl kendimden uzak tuttuğumu, onlara bile güvenlik kalkanımı indiremediğimi farketmiştim. Bu sabah hepsi birer birer aklıma üşüştüler. Şimdiki halime bir bakıyorum da... Gördükçe, farkına vardıkça şaşırıyorum. Üniversiteden önce, çevremdekiler birbirleri hakkında atıp tutmayan, birbirlerini acıtmayan insanlardı. Sanırım kendimi daha acımasız daha vahşi bir grup insanın birbirlerine ettiklerini izlerken bulunca, bir savunma mekanizmasıyla kapatmışım. Bütün pencereleri sürgülemişim. Oysa yakınımıza sokulan insanları, en karanlık noktaları gösterebileceğimiz, yaraları sarmasına izin verdiğimiz insanları seçme şansına zaten sahibiz. Ben kapıları açtıkça, onlar da daha yakınıma geldiler. Üzerinden yıllar geçse bile eksilmeyen dostluklar yaşıyorum bu sayede. Burnumun ucunda da olsalar, kilometrelerce uzak da olsalar birbirimizi hissedebiliyor, birbirimizin derdine ortak olabiliyoruz.
Bir fincan kahve sohbeti hergün nasip olmayabilir ama zamanında kalp kalbe içilen kahvelerin tadı damağımızda konuşuyoruz telefonlarda.
Hasret ne güzel bir kelimedir. Derinliğini başka dillerdeki kelimeler karşılayamaz. Ahmet Arif gibi, Hasretinden Prangalar Eskitmeden, birkaç ziyaret gerçekleştirmek gerekiyor sanırım.
Her şeyi temize çekmeye başladığım bu dönemimde, sıra eski dostlara geldi demek. Uzun yıllar yaşadığım bir evi toplayıp, boş eve ve o eski döneme veda ettiğim bir gün vardı. Ben o evden ayrıldıktan sonra kabuğundan çıkmış kaplumbağa gibi kalırım sanmıştım. Meğer kabuğum yanımdaki canyoldaşımmış. Bugün de o günkü gibi yanımda olan.
Çok şükür, hayata omuz omuza devam ettiğim dostlarıma. Ben onların hakkını nasıl ödeyeceğim. Onların da üzerine bir de burada, yüzümü bile görmeden, sadece gönülden dökülen kelimelerin hatrına yaşamıma destek veren dostlar edindim. İki sıcacık kelimeyle günümü aydınlatan, bazen bir telefonun ucunda yaşamıma sevinç, mutluluk getirdiler. Yeni eski hepsinin yaşamları boyunca mutluluk ve dostluk yanlarında olsun. Yüzlerinden gülümseme eksik olmasın inşallah.

İçimi sevgiyle dolduran herkesi daha da derin bir sevgiyle kucaklıyorum.
Çok şükür,
İyi ki varsınız