[Işıldayan Safir]

Sevgi Dili 3: Armağan Alma

Antropoloji okurken Chicago'daydım. Ayrıntılı etnografyalar yoluyla bütün dünyada çok ilginç halkları ziyaret ettim. Orta Amerika'ya gittim ve Mayalarla Azteklerin gelişmiş kültürlerini inceledim. Pasifik'i geçtim ve Malenezya ve Polinezya'nın kabilelerini inceledim. Kuzey tundradaki Eskimoları ve Japonya'nın yerli Ainuslarını inceledim. Sevgi ve evlilikle ilgili kültürel kalıpları araştırdım ve gördüm ki, incelediğim her kültürde, armağan vermek sevgi dolu evliliğin bir parçasıydı.

Antropologlar, kültürlere yayılma eğilimi gösteren kültürel yayılma eğilimi gösteren kültürel kalıplara alışıktırlar, tabii ki ben de öyle. Armağan verme sevginin kültürel bariyerleri aşan bir ifadesi olabilir mi? Verme kavramı her zaman sevme tutumuna eşlik mi eder? Bunlar akademik ve bir ölçüde felsefi sorulardır. Eğer yanıt evetse, bu herkes için derin bir anlam taşır.

Dominik Adası'nda antropolojik bir alan gezisine katılmıştım. Amacımız Karayib Hintlilerinin kültürlerini incelemekti. Bu seyahatte Fred'le tanıştım. Fred bir Karayipli değil, yirmi sekiz yaşında siyah bir gençti. dinamitle balık avlarken meydana gelen bir kazada bir elini kaybetmişti. Kazadan beri balıkçılık mesleğini sürdüremiyordu. Çok fazla boş vakti vardı ve ben onun arkadaşlığından hoşnuttum. onun kültürü hakkında konuşarak saatler geçiriyorduk.

Evine ilk gittiğim gün, "Mr. Gary biraz meyvesuyu ister misiniz?" diye sordu. "Çok iyi olur" dedim. Erkek kardeşine döndü ve "Gidip Mr. Gary'ye biraz meyvesuyu getir" dedi. Kardeşi toprak yoldan aşağı yürüdü, bir hindistanceviziyle döndü. Fred kardeşine onu açmasını söyledi. Erkek kardeşi bıçağın üç hızlı hareketiyle üstte üçgen şeklinde bir delik bırakarak hindistancevizinin tepesini çıkardı. Fred, hindistancevizini uzattı ve "İşte meyvesuyunuz" dedi. Henüz yeşildi ama hepsini içtim; çünkü onun bir sevgi armağanı olduğunu biliyordum. Ben onun arkadaşıydım ve arkadaşlara meyvesuyu ikram edilirdi.

Birlikte geçirdiğimiz haftaların sonunda küçük adadan ayrılmaya hazırlanırken, Fred bana sevgisinin başka bir sembolünü verdi. Bu, okyanustan çıkardığı otuz beş santim uzunluğunda eğri bir daldı. Kayalara vura vura ipek gibi kaygan olmuştu. Fred, bu dalın Dominik sahillerinde uzun süre yaşadığını söyledi ve onu bu güzel adadan bir hatıra olarak almamı istedi. Bugün hala bu dala baktığımda, neredeyse Karayip dalgalarının sesini işitebiliyorum. Bu Dominik'in anısı olduğu kadar, sevginin de anısıdır.

Armağan, elinizde tutup "bak, beni düşünmüş" veya "beni hatırlamış" diyebileceğiniz bir şeydir. Birine armağan vermek için onu düşünüyor olanız gerekir. Armağanın kendisi, bu düşüncenin bir sembolüdür. Parayla alınıp alınmadığı önemli değildir. Önemli olan eşinizi düşünmüş olmanızdır. Kayda değer olan yalnızca zihinde var olan düşünce değil, armağanı fiilen alıp bir sevgi ifadesi olarak vermekle anlatılan düşüncedir.

Anneler, çocuklarının onlar için çiçek toplayıp getirdiği günleri hatırlar. Bu bahçelerinden koparılmasını istemedikleri bir çiçek bile olsa, sevildiklerini anlarlar. Çocukların ilk yıllardan itibaren ana-babalarına armağan verme eğilimleri vardır. Bu da armağan vermenin temelinde sevginin olduğunun başka bir işareti olabilir.

Armağanlar sevginin görsel sembolleridir. Çoğu evlilik töreni, yüzüklerin alınmasını ve verilmesini içerir. "Bu yüzükler, iki kalbi sevgide sonsuza dek birleştiren içteki ruhsal bağın, dıştan görülebilen işaretleridir." Bu anlamsız ve abartılı bir ifade değildir. Önemli bir gerçeğin sözlere dökülüşüdür. Semboller duygusal değer taşır. Dağılan bir evliliğin sonunda, artık eşler nikah yüzüklerini takmaktan vazgeçince, bu belki de daha şekilci olarak sergilenir. Yüzükleri takmamak, evliliğin ciddi bir sorun içerisinde olduğunun görsel işaretidir. Bir keresinde bir koca demişti ki: "Evden nikah yüzüğünü fırlatıp kapıyı çarparak çıktığı gün, evliliğimizin ciddi bir sorun yaşadığını anladım. Yüzüğünü iki gün boyunca düştüğü yerden almadım. Sonunda aldığımda ise, kontrolsüzce ağlıyordum." Yüzük, olması gerekenlerin bir simgesiydi. Eşinin parmağında değil de kendi elinde olması, evliliğin dağılmakta olduğunu gösteriyordu. Terk edilmiş yüzük, bu kocanın içindeki derin duyguları harekete geçirmişti.

Görsel semboller, bazı insanlar için diğerlerinden daha önemlidir. Bu yüzden her insanın nikah yüzüklerine karşı tutumu farklıdır. Bazıları düğünden sonra nikah yüzüğünü hiç çıkarmaz, bazılarıysa bir kez bile takmaz. Bu da insanların farklı birincil sevgi dilleri olduğunun başka bir işaretidir. Eğer armağan almak benim birincil sevgi dilimse, bana verilen yüzüğe büyük değer veririm ve onu büyük bir gururla takarım. Ayrıca daha sonra verilen armağanlarla da çok duygulanırım. Onları sevginin ifadeleri olarak görürüm. Görsel semboller olarak benim için hediyeler almıyorsan, senin sevgini sorgulayabilirim.

Armağanlar her boyda, renkte ve şekilde olabilir. Bazıları pahalı, bazıları bedavadır. Birincil sevgi dili armağan almak olan biri için, maddi gücünüzle çok orantısız olmadığı sürece armağanın maliyetinin hiçbir önemi yoktur. Eğer bir milyoner sürekli olarak 1 dolarlık armağanlar veriyorsa, eşi bunun bir sevgi ifadesi olup olmadığını sorgulayabilir. Fakat ailenin maddi durumu kısıtlı olduğu zaman alınan 1 dolarlık bir armağan, milyonlarca dolar değerinde bir sevgiyi anlatabilir.

Eğer eşinizin birincil sevgi dili
armağan almaksa,
armağan vermekte ustalaşabilirsiniz.
Aslında bu öğrenilmesi en kolay
sevgi dillerinden biridir.

Armağanlar satın alınabilir, bulunabilir veya yapılabilir. Yol kenarında durup karısına bir kır çiçeği koparan bir erkek, karısının kır çiçeklerine alerjisi yoksa, kendisine bir sevgi ifadesi bulmuştur. Paranız varsa, beş dolardan daha az bir fiyata güzel bir kart alabilirsiniz. Paranız yoksa, kendiniz bir tane yapabilirsiniz. Çalıştığınız yerdeki artık kağıtlar arasından bir kağıt alın, ortadan kıvırın, makası alıp bir kalp kesin, üzerine "Seni seviyorum" yazın ve imzalayın. Armağanlar pahalı olmak zorunda değil.

Ya, "Ben armağan veren bir insan değilim. Büyürken bana çok fazla armağan verilmedi. Hediye seçmeyi hiç beceremem. İçimden de gelmiyor." diyen bir kişiyseniz? Tebrikler. Büyük bir aşık olmak içi ilk keşfi yapmış bulunuyorsunuz; eşiniz ve siz farklı sevgi diller konuşuyorsunuz. Madem ki keşfi yaptınız, ikincil sevgi dilinizi öğrenme işine girişin. Eğer eşinizin birincil sevgi dili armağan almaksa, armağan vermekte ustalaşabilirsiniz. Aslında bu öğrenilmesi en kolay sevgi dillerinden biridir.

Nereden başlayabilirsiniz? Yıllar boyunca eşinizin aldığı zaman heyecan duyduğu bütün armağanların bir listesini yapın. Bunlar, sizin veya ailenin diğer üyelerinin verdiği armağanlar olabilir. Bu liste size eşinizin hoşlanacağı armağanlarla ilgili bir fikir verecektir. Eğer listenizde bulunan türden armağanları seçme konusunda çok az bilginiz var ya da hiç yoksa, eşinizi tanıyan aile üyelerinin yardımını isteyin. Bu aşamada rahatça satın alabileceğiniz, yapabileceğiniz veya bulabileceğiniz armağanlar seçin ve onları eşinize verin. Özel bir günü beklemeyin. Armağan almak onun birincil sevgi diliyse, hemen hemen verdiğiniz her şey bir sevgi ifadesi olarak kabul edilecektir. (eğer geçimişte verdiğiniz armağanları eleştirdi veya hiçbirini beğenmediyse, o zaman armağan almak kesinlikle onun birincil sevgi dili değildir.)