[karavan]

Şimdilerde şöyle bir bakıyorum geriye,
beş ay öncesine.
Günlüğümün ilk sayfası ve ilk mesajım.
Tarih 03 Temmuz.
O günlerdeki halimi düşünüyorum birde.Nasıl yıkık,nasıl sonlarda olduğumu ve
Bügünkü halim, inanılmaz bir mesafe zaman kısa ama yürüdüğüm yol çok uzun.
Yürüken tökezlemelerim, düşmelerim kalkmalarım, yorgun ama inatçı bir yürüyüş oldu benim için.
Yolun sağında solunda sizler .
Dizilmişsiniz yan yana "Hadi, ha gayret başaracaksın" diye yükselen sesleriniz, alkışlaınız hala kulaklarımda.

Tökezlediğim anda bana uzanan elleriniz.

Ve şimdi bugünlerdeyim.
Hayatımda hiç olmadığım kadar mutlu,hiç olmadığım kadar umut doluyum.

Ya kendimi bıraksaydım, ya pes etseydim.
Öyle bir durumda şimdiki halimi düşünemiyorum.
Bitmiş bir insan olurdum en azından.

Şimdi ise hayata yeni başlıyan birisiyim ben.

Zaman zaman yazmayı aksatıyorum günlüğüme.
Asla yaşadıklarımı unuttuğumdan değil.
Mümkünmü unutabilmek.
Hatta unutmak istemiyorum bile.
Böylece daha sıkı sarılıyorum hayata daha bir zevk alıyorum yaşamaktan.
Umutsuzluğa kapılanlara, kendini sonda görenlere örnek olsun diyorum yaşadıklarım çabalarım ve bu günlerim.

Sadece, bırakmamak, pes etmemek, asılmak gerek diyorum tüm tecrübelerimden sonra.
Asılmak hayata sıkı sıkı tutunmak.
Siz onu bırakmadıkça o sizi hiç bırakmıyormuş.
Bunu öğrendim şimdilerde.


Hepinizi seviyorum.
İyiki sizleri tanımışım.
İyiki varsınız hepiniz.
Sizlere ödiyemiyecek kadar borçluyum.
Teşekkür ederim.