[Alexandra]

Merhabalar hepinizeeee,

Az önce sahip olduklarıma şükrederken aklıma geldi.

Hayatımda her şey güllük gülistanlık mı??

Hayır değil, ama eskisine nazaran çok ama çok daha yaşanası.

Muhteşem bir babam var. Uzaklarda yaşıyor, her gün telefonla konuşuyoruz,

Benim ilk aşkım kendisi.

Aşık olunmayacak gibi de değil ki...

Yakışıklı, güler yüzlü, sımsıcak, sevgi dolu bir adam.

Arada sinirlenip yüzünü assa,

Haksız yere sinirini çıkarsa bile,

Hemmen ertesi gün alır çiçeğini eline,

Kızım demez, beni nasılsa affeder demez,

Koskocaman bir gülümseyişle karşıma dikilir

ve özür dilerdi.

Ewet, artık büyüdük aramızda böyle diyaloglar geçmiyor

Ama seni seviyorum demeyi öğrendi,

ben öğrettim ona,

Seni sewiyorum babacııııııımmm, diye diye...

Önce karşılık vermedi, sonra ben de seni demeye başladı,

daha sonra da ben de seni seviyorum canım kızım, demeye başladı.

Ben de ondan hatalarımı kabul etmeyi, af dilemeyi öğrenmiştim zamanında.

Gönül kırmak çok kolay,

sadece yakının, eşin, arkadaşın, annen, baban...

kim olduğu önemli değil,

gönül almak bir sanatmış.

Kaç erkek biliyor, demeyin,

pek çok kadın da bilmiyor.

Dişilik erkeklik meselesi değil bu,

İnsanlık meselesi...

Bana herzaman güzel duygularla yaklaşan,

Sımsıcak sevgisini, sımsıcak kucağında öğreten

bir Babammm olduğu için şükürler olsuuunn.

İnsan sevgisini, hayvan sevgisini,

af dilemeyi,

şefkatli olmayı, vicdan sahibi olmayı

ve en önemlisi gönlü zengin olmayı o öğretti.

Şimdi ben böyle bir adama aşık olmayayım da,

kime aşık olayımmm???

Canım babammm, hayatımmm o benim.

Tombul yanaklarından öpmeyi öyle özledim ki...

Allah bizi tez vakitte birbirimize kavuştursun inşallahhh....

İyi ki varsın babacığımmm:))