[sanemce]

bir süredir suskundum.. yorgundum.. içimdeki sükunet ihtiyacıma riayet ettim.
bir süredir geceleri geç saatlere kadar oturup, günün çoğu kısmını uyuyarak geçirdim. yorgunluklarım öyle birikmiş ki, iyi geldi...
telkinleri dinlemeye devam ederken, bir yandan da yaşamımı gözden geçirdim..başardıklarım... başaramadıklarım.. başarılarımın başarısızlıklarımdan daha fazla olduğunu gördüm, şükrettim..
kırdıklarım... kırıldıklarım... vicdanımı rahatsız eden, onarılmaz kırgınlıklar vermeyişime şükrettim..
riyakarlık ettimmi diye düşündüm... etmediğimi biliyorken, daha da emin oldum...
insanlara beni sevmeleri için gereksiz davranışlarda bulunmadığımdan bir kez daha emin oldum...sevmeyenim de oldu, onlara da sevgi gönderdim taa yüreğimden olamasa da en saygılısından..
sanırım bu gönderdiğim sevgi bir yüreğe dokundu ki, üç yıl önce severek çalıştığım işimden ayrılma sebeplerimden olan bir iş arkadaşım telefon etti bugün. sesimi duymak istemiş, hatrımı sordu. teşekkür ettim yüzümdeki tebessümümü sesime yansıtarak.. o zamanlar o kişiye haddini bildirmediğim için, kısasa kısas deyip bana yaptıklarını ona iade etmediğim için, nezaketimden taviz vermediğim için şükrettim.. açıkça özür dilemese de, sesindeki özür tınısını hissettim.. er veya geç doğrular yerini buluyor..bu bana yeter..
yüreğimdeki kişileri daha bir sarmalayıp, yüreğimde barınamayanları azat ettim..

zamanında yanlış yetiştirdiğim konusunda çok tepkiler alsam da, kimseyi dinlemeyip tamamen içgüdülerim doğrultusunda büyüttüğüm kızımın karakterinin sağlamlığından dolayı defalarca şükrettim... ( söylemeden edemedim çünkü kızımı, yol arkadaşımı çok özledim )

dürüstlük çoğu zaman kaybettiriyor diye bilinse de, dürüst davranmamışlığın açtığı bir vicdan rahatsızlığım olmayışına şükrettim..

evrenin ihtiyaçlarım doğrultusunda bana hizmet ettiğini görmek, yarınlarımdaki umutsuzluğumu aldı götürdü..
evet itiraf ediyorum son zamanlarda umutlarımı yitirmiştim

bir kez daha anladım ki, hayatı baktığımız şekilde görüyoruz.. Allah tüm dualarıma cevap vermiş... içim huzur doldu..
biliyorum ki bundan sonra ki dualarım da cevapsız kalmayacak..

sözlerimi 28.11.2005 tarihinde yazdığım bir dörtlüğümle tamamlamak istiyorum:

Mutsuz Börek

Bir börek pişirdim dün gece
Bütün mutsuzluğumu katmışım içine..
Mutsuzluğumu da atabilsem,
Böreği attığım gibi çöpe..:((

o sıralar atamadığım mutsuzluklarımı da attım çöpe ve çöpçülerin arkasından el salladım

yerine de güzel yarınların umut filizlerini yerleştirdim ve kelebeklerle süsledim..