[smyrna1]

21 Nisan 2009 10:59


Geçtiğimiz cumartesi akşam yemeğini dışarıda yemeğe karar verdik.
Akşam yemeği için kendimize seçtiğimiz yer daha önceden buradaki
arkadaşların bir çok kez geldiğini anladığım bir şusici.


Şusi kavramı artık kafama oturdu; yağsız tuzsuz bir plav(daha doğrusu
haşlanmış prinç) ve bu plavın sarmaladığı pişmiş veya pişmemiş balık
eti veya diğer deniz ürünleri ve tüm bunları sarmalayan jilatin
kıvamında koyu yeşil yosun.

Şusilerin içindekilerin ne balığı, hangi deniz ürünü olduğu meçhul.
Sorsanız bu ne balığı diye aldığınız cevap karşısında daha buralara
alışmadı iseniz ya hareketsiz donuk gözlerle sorduğunuz kişinin yüzüne
bakarsınız, yada buralara alıştı iseniz anlar gibi başınızı
sallarsınız. Ama her iki durumda da bir şey anlamamışsınızdır. Çünkü
cevap türkçe karşılığı olmayan japonca balık ismidir.. Temel
prensibiniz 'denizden babam çıksa yerim'. Cevaptan sonra içinizden
bunu tekrar edip her ne ise canım diyerek önünüzdekine bakarsınız.
Balık eti dışındakiler heralde karides ve istakoz eti.

Evden şusiciye doğru iki arkadaş yeni bastıran akşam karanlığında
ancak sendai şehrinin sokak, trafik, otomobill lambalarının ve mağaza
,dükkan ,restoranların ve nerede ise her bir yüz metrede bir
karşılaşabileceğiniz içecek makinalarının japonca neon lambalarının
kırmızımsı ışıltısı altında lerimizle ilerliyoruz.
Bisikletinizin pedallarına basarken bir şarkı tutturabileceğiniz kadar
keyifli olmanızı engelliyecek hiç bir şey yok.Korna sesi duymak mümkün
değil. Hava oldukça güzel. Biraz serin sayılabilir. Dikkat etmeniz
gereken tek şey trafik lambaları. Bisiklet yolu ile yaya yolu her ne
kadar ayrılmış olsada buna pek dikkat etmenize gerek yok. Arkadaşlar
her ne kadar bu ayrımı belirtmiş olsa da bunu buranın türkiyeden bir
farklılığını vurgulamak için yaptıklarını biliyorum. Çünkü çoğu japon
buna dikkat etmiyor.

Ben her ne kadar şehrin ortasında bir apartman dairesine gelip
yerleşince japonlar çok daireli apartmanlarda yaşıyor önyargısına
vardıysam da şehir merkezini geçip biraz merkezin dışına doğru
ilerledikçe bu insanların da burada müstakil evlerde yaşadığını
anlıyorum. Buralar bu müstakil evlerden olmalı ki avrupa ülkelerine
daha doğrusu daha önce gördüğüm Almanya ya benziyor. Tabii ki evler
kendilerine özgü. Ama o kadar da keskin Japon hatlarının göze
çarptığını söyleyemem. En fazla Japon kültürünü yansıtan şehir Kyoto
imiş.

5 arkadaş şusicide buluştuk. Bazı arkadaşlar hazırlıklı gelmişler.
İçeceklerini(colalarını) sokaklardaki makinalardan almışlar. Bana da
sen yeşil çay iç, artık buna alış diyorlar.

Şusiciye vardığımızda hemen girişte bi kalabalık gözüme çarpıyor.
Hemen grişin sol tarafında bizdeki bankaların bekleme salonları gibi
bir yerde insanlar girişin hemen solundaki masaların boşalıp
kendilerine sıra gelmesini bekliyor. Bu bekleme salonu ile yemek
masalarının arasında bekleyen kıza gidip arkadaşım da ismini
yazdırıyor. Kız sırası gelenleri anons ediyor. Kalabalığın sebebinin
cumartesi akşamı olduğunu düşünsemde hafta içinde de bazen böyle
kalabalık olabiliyormuş. Ancak masa sayısı çok olan büyük bir yer
değil burası. O kadar şusici dururken arkadaşların beni bu şehir
merkezinin dışına doğru ile 25 dakika gibi bi zamanda
getirdiği bu şusici meşhur bir şusici olmalı. Sıramız yaklaşık 15
dakika kadar sonra geldi.

Masaya doğru ilerlerken tüm masaları dolaşan bir bant üzerinde
kahvaltı veya tatlı tabağı büyüklüğündeki tabaklarda yiyeceklerin
dolaştığını fark ediyorum. Bu bant üzerindeki yiyecekler ; tatlı,
meyve, çeşitli şusiler, plavın üzerine konmuş domuz etleri, palvın
üzerine konmuş çeşitli deniz ürünleri . Plav dediğimiz zaman bunu
dolma gibi şekil verilmiş ve bu büyükte anlamalıyız. Meyve olarak
sadece tabaklara birer dilim konmuş ama tatları bizimkiler ile
karşılaştırılamayacak kadar kötü karpuz ve kavun var .Tabak gelmeden
önce bu bant üzerinde ilk önce ne olduğunu belirten bir yazı geçiyor
yanınızdan ama tabiiki ben bunların ne demek olduğunu anlayamıyorum.
Herbir tabak sanırım 150yen(=1,5dolar) idi. Bu banttan istediğinizi
alıp yiyebiliyorsunuz.

Masaya oturduktan sonra hemen masada benim solumda kutuda haşiler,
başka kutuda tatlı kaşığı büyüklüğünde kaşıklar ve saydam plastik bir
kutunun içinde de türkiyede sallama çay dediğimiz şekilde yeşil
çaylar var. Haşiler birbirine yapışık iki tahta çubuk şeklinde
bulunuyor ve birbirinden çekerek ayırıyorsunuz. Kaşıkları kullandığımı
hatırlamıyorum. Sol tarafımda ise masanın üzerinde musluk var.
Bardağınızın içinize yaşil çayınızı atıp bu musluktan üstüne sıcak su
ilave ediyorsunuz ama şeker ilavesi yok. Ekmek zaten hiç yok.

Spariş için garson gelmiyor. Masamızın yanında biraz yukarı doğru
hemen yemeklerin geçtiği bantın üstüne doğru aynı japonya ya gelirken
uçakta koltukların arkasında gördüğüm ekran gibi dokunmatik bir
monitör var. Sparişinizi buradan veriyorsunuz.Sparişiniz ise tabak
tabak yiyeceklerin dolaştığı bantın üstündeki başka bir bantta ufak
bir kayık içinde geliyor. Bu kayıkta tüm masaları dolaşıyor. Spariş
hangi masadan verildi ise heralde sipariş sırasına göre siparişi
mutfaktan alıp masanın önünde duruyor. Ama isterseniz uçakta hostesi
çağırabildiğiniz gibi bu mönitörden garsonuda çağırabiliyosunuz.

Ben hiçbirşeyi beğenmeyip en azından bir çorba içmeye karar verdiğimde
içinde kabukları ile bulunan midyeli çorbam hızlı hareket eden kayıkta
dökülebileceğinden olmalı ki garson tarafından getirildi. Çorbayı
tasından kaşık kulanmadan içmeye başladığımda buralara alışmaya
başladığımı göstermek düşüncesi ile arkadaşlara güzel olduğunu
söyledim. Ancak bu içinde yosunda olan çorbanın sonunu zor getirdim.
Ama o acaip yiyeceklerden sonra yine de iyiydi.

Bu restoranda biz türklerin doyması mümkün değil.

Ama arkadaşlar alışmış gibi gözüküyor.
Burası Sendai...