[Işıldayan Safir]

Vaka Hikayesi 18 – Panik Atak

Kerry Lake Tahoe otelden Adrienne’i bir panik atagın ortasında aradı. Panik atagı biliyorsanız, neden oldukları asırı derecedeki dehseti de bilirsiniz. Bir panik atagın orasında olan kisiler genellikle öleceklerini düsünürler.

Kerry’nin de durumu böyleydi. Sesinde açık bir panikle Adrienne’i aradı ve hemen birinin gelip onu bulması için oda numarasını verdi.

Adrienne telefon üzerinden EFT’yi uyguladı ve birkaç dakika içerisinde paniginin büyük bir kısmını geçirdi. Bu duruma ugrayan kisiler genellikle saatlerce süren yogun bir korkuya tahammül ederler. Birkaç dakika içerisinde gerginligi azaltmak aslında hosa giden bir iyilestirmedir. Kerry’nin durumunda, sakinlestirmek için 20 dakika gerekmistir.

Vaka Hikayesi 19 – Asansör Korkusu

Ellen asansör korkusunu gidermek için EFT’yi kullandı. Seminerlerimden birinde, bir mola sırasında bana yaklastı ve bu ömür boyu süren korku konusunda ona yardımcı olup olamayacagımı sordu. Bunun gibi yogun korkulardan sıkıntı duyan bir çok kisinin oldugu gibi, istegi konusunda ürkek ve tedbirliydi. Geleneksel psikoloji fobiklerin genelde korkularını kafalarında çözmelerini ister. Korku yüklü kisiden tipik olarak dislerini gıcırdatmaları, yumruklarını sıkmaları ve o asansöre binmeleri istenir. Bu sekilde, mantık yok olur ve korkulu kisinin “hassasiyeti azaltılır” veya korkuya “alısır”. EFT’nin gereksiz bir agrı yaratması ile karsılastırıldıgında benim için bu iyi niyetli ama gereksiz bir uygulamadır.

Genellikle insanları korkutmaya yarar ve üstesinden gelmeleri gereken bir baska travma yaratır. Bu uygulamalar artık gerekli degildir.

EFT mümkün oldugunca acısız oldugundan, Ellen’e kendini bu konuda tamamen rahat hissedene kadar bir asansörün yakınına gidemeyecegimizi söyledim.

Böylece seminer odasında kaldık ve yaklasık 3 veya 4 dakika EFT uyguladık. Daha sonra, asansörler konusunda kendini daha önce hiç bu kadar rahat hissetmedigini ve bir asansöre girmeye hazır oldugunu söyledi.

Neyse ki bir oteldeydik ve asansörden 30 adım uzaktaydık. Normalde, bir tedbir olarak asansöre binmeden önce Ellen’i durdurup vurus prosedürlerini tekrar ederdim. Ama bu sefer öyle bir sansım olmadı çünkü Ellen hızlı bir sekilde kapısı açık olan bir asansöre girdi ve belirgin bir neseyle dügmelere basmaya basladı.

Kapılar tam kapanmak üzereyken ben de asansöre bindim ve sonraki 10 dakikayı asansörde geçirdik. Yukarı çıktık, asagı indik, durduk, yeniden çalıstırdık, kapıları açtık, kapıları kapattık ve mümkün olan her sekilde korkunuzu test ettik. Tamamen rahatlamıstı, herhangi bir korku yoktu, hatta izi bile yoktu.

Ömür boyu süren korkusu yok olmustu. Vietnam gazilerimizde ve bu kursta gördügünüz diger vaka hikayelerindekiler gibi, bir kez daha birine duygusal özgürlügün anahtarlarını verme ayrıcalıgına sahip olmustum.