[Işıldayan Safir]

Beş sevgi diline bir de çocukları sevme açısından bakalım.

Onay Sözleri

Ana-babalar genellikle çocuk küçükken onay sözleri söylerler. Çocuk sözel iletişimi anlamadan önce bile, ana-baba "Ne güzel burnun var senin, güzel gözlü kızım/oğlum, ne güzel lüle lüle saçları varmış çocuğumun, vs." demektedir. Çocuk emeklemeye başladığında her hareketini alkışlar, onay sözleri söyleriz. Yürümeye başladığında ve bir eliyle kanepeye yaslanıp durduğunda iki adım ötede durup, şöyle deriz: "Hadi gel. Çok güzel! Yürü. Çok güzel. Gel." çocuk yarım adım atıp düştüğünde ne deriz? "Seni aptal çocuk! Hala öğrenemedin yürümeyi!" demeyiz. Daha çok "Bravo, çok iyi!" deriz. Böylece kalkar ve yeniden dener.

Neden çocuğumuz büyüdükçe onay sözlerimiz kınama sözlerine dönüşür? Yedi yaşındayken odaya girer ve oyuncaklarını kutusuna koymasını söyleriz. Tam on iki oyuncağı yerde duruyordur. Beş dakika sonra tekrar geliriz. Oyuncakların yedi tanesi kutuya girmiştir. O zaman ne deriz? "Sana bu oyuncakları kaldırmanı söyledim. Eğer bunları kaldırmazsan,..." Peki ya kutudaki yedi oyuncak? Neden "Bravo Johnny, yedi oyuncağı kutuya koymuşsun. Bu harika! demeyiz. O zaman diğer beşi de muhtemelen kutuya atlayacaktır! Çocuk büyüdükçe, onun başarıları üzerine yorum yapmaktan çok başarısızlıklarını kınarız.

Birincil sevgi dili onay sözleri olan bir çocuğa sarf edilen olumsuz, eleştirel, küçültücü sözler, onun ruhunda dehşet uyandıracaktır. Otuz beş yaşındaki yüzlerce yetişkinin kulaklarında yirmi yıl önce söylenmiş kınayıcı sözler çınlamaktadır: "Çok şişmansın. Seni kimse beğenmeyecek!" "Sen öğrenci değilsin. Okulu bıraksan daha iyi." "Bu kadar aptal olduğuna inanamıyorum." "Sen sorumsuzsun. Senden hiçbir şey olmaz." Birincil sevgi dilleri zarar verecek şekilde hiçe sayılan yetişkinler, özgüven için mücadele eder ve tüm yaşamları boyunca sevilmediklerini hissederler.