[izdüşüm]

arkadaslar abartmıyorum ben 10 yıldır ciddi bir depresyondaydım. ilk 1.5 sene sadece bakkal ihtiyacım için evden dışarı çıktım. ondan önceside pek iç açıcı degil di ya. ama fena değildim. idare ediyordum yani. mutsuz değil ama mutluluğa ulaşamadan yaşayıp gidiyordum. ancak 3 sene sonra artık kendim için bir şeyler yapmam lazım dedim. benim için enteresan bir dönemdi. sanki yedi uyurlar gibi yuzyıllarca uyumuş gibi hissediyordum kendimi. insanların içinde yabancı, eskide kalmış, eskimiş giibi. öncesinde de çok iyi değildim insan ilikşkilerinde ama fena da değildim. orta yolda ilerliyordum her konuda. ama bu uyanış çok fena çarpmıştı beni. içimdeki herşey sanki tuz buz olmuştu. ne yapsam bir araya gelmiyordu. sanki moda bile değişmişte ben çok eskilerdeymişim gibi hissediyordum. komıik ama gerçekten. bir an önce yaşlanayımda bu hayat ve bu mücadele bitsin diye düşünüyordum.hiç biir şey yapmaya istek azim yoktu maalesef. bazı şeyler sırf zorunluklarla ilerliyordu benim için. şimdi hissedigim ve düşündüklerimie bakıyorumda şükredenler grubuna bir an önce üye olmam lazım. şükürler olsun binlerce kez. şükürler olsunki içim sevgi, huzur ve mutlulukla dolu. bu kapıları açan ve açmama vesile olan herkese her şeye sonsuz teşekkürler.