[Belgin ∞]

Dayanamıyorum bende yazıyorum.Çoğumuzun ailemizle yaşadıklarımızı anlatmamız senin yaralarını sarar mı bilemem,sanmıyorum.Ama insanlar yalnız olmadıklarını bildiklerinde,bu kötü anıların başkalarının da hayatında olduklarını bildiğinde az da olsa yürekleri yumuşuyor.Yalnız değilim diyebiliyorsun.

Yakın tanıdıklarım aileleriyle hep iyi anlaşan insanlar olmuşlardır.Ya da dışarıya o şekilde lanse ediyorlardır,bilemiyorum.Onları gördükçe sorunun hep ben olduğumu düşünürdüm,hep kendimi suçlardım.Ben şöyle bir evladım ki annemde bana bunları yapabiliyor derdim.Sözleri ve bakışları canıma tak ettiğinde,artık ortak hayatımızdan birinin çekilmesi gerekiyordu ve çekilen ben oldum.Daha fazla dayanamadım.Çünkü kendime gittikçe eziyet ediyordum ve güven duygusu nedir unutmaya başlamıştım.2 sene boyunca aynı şehirde aramızda sadece bir kaç dakikalık mesafe olmasına rağmen annemle görüşmedim,konuşmadım.

Bana hep ne kadar vicdansızsın dediler çevremdekiler,bir anneye bu yapılır mıydı?Evet yapılırdı.Kendimden vazgeçmektense ben ondan vazgeçmeyi seçtim.İyiki de seçmişim.Rahatsızlığından dolayı daha bir kaç ay önce onun oturduğu binaya taşındım.Onun evi üstte,benimkisi altta.Müdahale etmeye kalktığında kapımı kapatıyorum ve kendimi de.Dün benim için çok önemli bir gün olmasına rağmen yine canımı sıkmayı ve enerjimi tüketmeyi başardı ve belki çok uzun zamandır karşıma alıp konuştum.Benim ayrı bir hayatım olduğunu,buraya benim ona değil,onun bana ihtiyacı olduğu için taşındığımı ama bu şekilde yapmaya devam ederse aramıza aşılmaz sınırlar koyabileceğimi ve bu sefer bunun geri dönüşü olmayacağını sakin bir dille gayet rahat konuştum.Bu sefer işin ciddiyetini anladı.Bağırmak çözüm değil,ne kadar sakin olursan o kadar anlaşılır olursun zaman bana bunu da öğretti.

Kaafinur'cum şimdi ben sana bunu neden yazdım.İster hoşuna gitsin ister gitmesin,ister beni duy ister oku geç seçim senin.Ama bu kızgınlığın ve öfken yalnız sana zarar bunu bil.Çözümü olmaz bu şekilde.Sana yazanlara bir bak çoğumuzun annesi,çoğumuzun anneannesi ama ortada daima bir anne var hepimiz bizi kırmalarından bahsediyoruz,sevmiyoruz diyoruz,sevmek zorunda da değiliz.Ama ufak bir rahatsızlıklarında bağrımız yanıyor,benim gibiler düzenlerini bile bozuyorlar.Mümkünse anneni karşına al ve sakin bir şekilde konuş derim ben.burada bize anlattıklarını ona da anlat.Seni ne kadar kırdığını ve üzdüğünü bilse kendine bile şaşıracağını söyle.Eğer bu şekilde devam ederse onunla uzun bir süre görüşmeyeceğini,aranıza sınırlar koymanız gerektiğini sohbet şeklinde ona kızmadan söyle ki anlayabilsin.Hayatından memnun olduğunu,seninde bir anne olduğunu ona hatırlat.Umarım işe yarar.

Çok uzun yazdım kusura bakmayın.Hepinizi çok seviyorum ve çok öpüyorum