[minnettar]

merhaba günlüğüm.... sana verdiğim sözü de tutamadım... şu an paylaşabileceğim tek kişi tek şey tek tek sen varsın... buğünlerde çok yorgunum üzgünüm Mutsuzum.... ne yapacağımı nasıl kurtulacağımı nasıl mutlu olacağımı da bilmiyorum...kendimi zorluyorum kendimle konuşuyorum kendimi rahat bırakıyorum nafile... daha çok yakın bir zamana kadar mutluydum ben , belki beni neyin daha mutlu edeceğini bilmiyordum ama bulmaya çalışıyordum.... sonra bir boş kağıt aldım ve sebeplerimi yazmak istedim ve yazdıklarım beni çok korkuttu benim aşma gücüm olmayan korkular içindeyim... en yakınlarım dahi olsa insanlara güvenemiyorum.... hayat bana bunu öğretti ama bunlara karşı güçlü olmakkkk hala benim için çok zor... ben önemsiyorum ama bir süre sonra yaptıklarım ne kadar değersiz oluyor ve kimse beni önemsemiyor... çünki ben alınmam beklemem üzülmem ben güçlüyüm... elimden bütün imkanlarım öyle yada böyle alıntı ve ben birşey yapamıyorum kendim için hep başkaları için ama şimdi kimse yok yanımda ... ben kendim için birşey yapamıyorum... çok yoğun ve stress dolu bir iş hayatım vardı edindiklerimin çoğunu ailemi ayakta tutmak için kullandım ..şimdi de kendi yuvamı ama ben mutlu olamadım hayata karşı verdiğim mücadele gözlerimdeki feri tenimdeki rengi yüreğimdeki isteği aldı götürdü ... insanların vefasızlığını düşüncesizliğini zaafları okadar çok gördüm ki artık katlanacak gücüm kalmadı... şimdi aynı savaşları vermeye gücüm yok yada nasıl vereceğimi bilmiyorum sadece mutlu olmak hayatla dolmak istemek..... buğün benim 41 yaş günüm ve çok mutsuzum.... Allahım hakkımda hayırlısını bana tez elden ulaştır...