günaydın sevgili günlük,
dün hayatımda ilk defa meditasyon uyguladım. harika bir deneyimdi. çok başarılı geçti.
meditasyon bir saate yakın sürdüğünden sanırım, sonuna kadar götüremedim ama
gereken derinliği sağladım ve hiç tahmin etmediğim bir şey oldu.
affetme meditasyonuydu. derinleştiğinde affedemediğin kişiyi dairene çağırıyorsun.
daireme gelen tahmin ettiğim kişiler değildi. hayatımda en çok sevdiğim insan, canım babamdı.
çok şaşırmıştım. çocukluğumda farklı sebeplerden dolayı 10 sene kadar bizden
uzaklara gitmişti. ara ara gelirdi çok sevinirdik ama yine gitmek zorunda kalırdı. demek o
yılların babamsız geçmesini, ondan uzak oluşumu, beni bırakıp gitmesini affedememişim.
bunun hiç ama hiç farkında değildim. bu duygumla yüzleşmek beni hem şaşırttı hem
rahatlattı. meditasyonda babama sarıldım, affettim, onu çok sevdiğimi söyledim
(hayattayken söyleyememiştim) elimde olmayarak öyle bir ağladım ki o esnada,
gözyaşlarım kendiliginden akıyordu. o yaşlarla ruhum yıkandı adeta.
güzel oldu.. iyi oldu..
zihnimiz ne kadar da karışık, kendimizden neler neler gizliyoruz meğer. daha nelerim var kimbilir.
boşuna dememiş Yunus Emre:
"bir ben vardır bende, benden içeru..."
günün nasihati: fırsatınız varken sevdiklerinize sevdiğinizi söyleyin. sonra çok geç olabilir...
hepinize kucak dolusu sevgiler....
