[ipekibrisim]

“DOĞRU BESLENME DAVRANIŞLARINI” ÇÖPE ATIYORUM !

Küçük tabaklarda minicik çatallarla yemeliymişim! Yutmadan önce ...
iyice çiğnemeliymişim! Yemeğin ortasında mola alıp bir gezinip
gelmeliymişim! Son lokmaları bitirmek için 20 dakika beklemeliymişim!
Yemek biter bitmez hemen sofrayı terk etmeliymişim!
Tencereyi masada bırakmamalı, artanları hemen atmalı, planda
olmayan ikramları reddetmeli, her yemekten önce yoga moga
rahatlama alıştırmaları yapmalıymışım!
Gıda alış verişlerimi tok karnına, tokken özenle hazırladığım listedoğrultusunda yapmalı... hazırlaması kolay besinleri listemden
çıkartmalı, ancak listemdekileri almama yetecek kadar parayla alış
verişe çıkmalı, kredi kartımı evde bırakmalıymışım!
Evin orasına burasına besinleri dağıtmamalı, tehlikeli-şişmanlatan
besinleri zaman yitirmeden çöpe yollamalı, kalanları gözümden uzak,
ulaşılması zor bir yere yerleştirmeliymişim!
Davetlere gitmeden önce düşük kalorili besinlerle karnımı doldurmalı,
restoranlarda ne yiyeceğimi önceden planlamalı, masada ekmek
sepetine uzak oturmalı, su sürahimi ise yamacımdan ayırmamalıymışım.
Öğün atlamamalı, acıkayım acıkmayayım kahvaltıdan vazgeçmemeli, sık
ama az yemeli, akşam sekizden sonra ağzıma sudan başka hiçbir şey
koymamalıymışım!
Erken yatmalı, beni yedirebilecek “sözde dostlarımdan” uzak durmalı,
yeni yol arkadaşları edinmeli, güvendiğim uzmanlardan destek alarak
“kilo sabotajcılarımı” Taksim Meydanı’nda ibret-i alem olsun diye üçer
beşer ...,
Sabah akşam dere bayır koşmalı, ama yorgun olmamalı,
endişelenmemeli, depresyona girmemeli, kızmamalı, sinirlenmemeli...
yoluma da her koşulda devam etmeliymişim!
Veee... yememek için aldığım bunca önleme rağmen yine de yersem
tevekkülle durumu kabullenmeli, kendimi üzüp hırpalamamalıymışım!
Ne’yim ben? Pavlov Amca’larının kuçu kuçu’su mu? Elim yemeğe
gittiğinde elektrik verecek aleti satmaya kalkışsalar alacak hale
gelmiştim... önlemlere rağmen değil, önlemler yüzünden yeme delisi
olmuş, tırlatmanın sınırları ile merhabalaşmaya başlamıştım...
Hepsi çöpe! “önlemleri, doğruları, kuralları...ne varsa!”
Sanırım farkındasınız, “kompülsiyonlarla” mücadele
ediyoruz, yani kontrol kayıpları ile yemek yemeleri
-azaltmayı demiyorum- ortadan kaldırmayı hedefliyoruz.
Kontrol kayıplarına, denetimi sıkılaştıracak yeni ve giderek
sertleşen tedbirlerle karşı koymaya çalışmak yerine... kendi
kuyumuzu kendimiz kazmakta ısrar etmek yerine...
Kompülsiyonların ortaya çıkmasına yol açan nedenlerin,
gelişip artmalarına yol açan koşulların köküne kibrit suyu
ekmekle meşgulüz.
Uğraşılarımız meyvelerini vermeye başladı bile...Karnınızın doyması, doymaya başlaması... tekrar gibi
olacak ama, kıtlığın kaybolmaya yüz tutması, kontrol
kayıpları ile yemelerin önce azalıp sonra kaybolmasının,
biyolojik temelini oluşturuyor. Daha basit söylemeye
çalışalım: Doymanız ve bundan sonra aç kalmayacağınızı
bilmeniz sizi yemekten kaçmaya çalışırken yemek peşinde
koşmak zahmetinden kurtarıyor. Organizmanız sizi arkadan
itmekten vazgeçiyor.
Ama bir de alışkanlıklar, kafanıza yerleştirilmiş inanışların
davranışlarınızdaki tortuları var uğraşmamız gereken. Hani
canım, hepiniz bilirsiniz... yıllar yılı ambalajlanıp paketlenip
sizlere “doğru beslenme davranışları” diye satılan...
Siz uymaya çalıştıkça (diyetçilerin umut ettikleri, bilerek
programladıkları) etkilerini beslenmenizde göstermekte
gecikmeyen... siz “bilinçlendikçe” hayatınızı 32 kısım
tekmili birden sulu göz bir “kompülsiyonlar dizisi”ne
dönüştüren... öğütleyenlere bol kazançlar, size ise bol
suçluluklar sağlayan “kurallar manzumesi”nden
bahsediyoruz...
Geldiğiniz aşamada “bu doğru beslenme davranışlarının”
nelere yol açtığını görecek, tartacak malzemeye sahip
olduğunuzu tahmin ettiğimden... hepsi çöpe, diyoruz.
Kıyamam, üzerlerine not aldığım kağıtların hatıra değeri
var, derseniz... bizden OK! Bakar bakar, tersini yapar,
böylece de hâlâ kaldıysa, son kompülsiyonlarınızdan süratle
kurtulursunuz...