[Alexandra]

Merhabalar hepinize,

Bugün bir kez daha ne kadar şanslı bir insan olduğumu gördüm. Ben belki de yeryüzündeki en zengin kadınım çünkü inanılmaz dostlarım var.

Kimi yaşadığım şehirde, kimi Türkiye'nin çeşitli şehirlerinde, kimi bambaşka ülkelerde, kimi ise bambaşka kıtalarda.

Her biri de bir şekilde hiç beklemediğim anlarda, yüreğimi, özlemimi okur gibi kendilerini hatırlatmanın bir yolunu bulup önüme çıkıyorlar.

Böyle bir zenginlik olamaz! Şükrediyorum, yatıp kalkıp şükrediyorum etrafım böylesine güzel insanlarla dolu olduğu için. Ruhumda yaşadığım tüm dalgalanmaları hissediyorlar sanki. Öyle bir bağ kurmuşuz, öylesine kenetlenmişiz ki... Birbirimize ihtiyacımız olduğunda arayıp haber vermemize gerek kalmıyor. Hissediyoruz, arıyoruz, iki çift tatlı söz gönderiyoruz, bazen de küçük hediyeler...

Günlerdir iş yoğunluğu, hayat yoğunluğu derken o kadar gerilmiştim ki... zamanın peşinde koştursam bile yetişemiyordum ona. Ama dostlarım hep benim yanımdalar, elleri olmasa bile kalpleri hep benimle. Bu mutluluğumu, içimdeki bu sevgiyi anlatacak söz bulamıyorum.

Bu sabah yine koştur koştur bir toplantıya gittim. İnanılmaz keyifli insanlarla tanıştım, bir noktadan sonra toplantıyı bir kenara bırakıp sohbet etmeye başladık. Bu nasıl bir çekim gücüdür anlayamıyorum, aklım almıyor. Bakkalımdan kasabıma, çiçekçime, kapıdaki güvenliğe, gittiğim toplantılardaki insanlara, telefonda konuştuğum şahışlara kadar herkes bu kadar mı güleç, bu kadar mı içten olur.

Arada sorun çıkaran olmuyor mu, elbette oluyor, ama inanın devede kulak. Eskiden beri çalıştığım her yerde inanılmaz dostluklar kurdum, her biriyle görüşürüm, her biriyle araşır, bayram seyran, doğumgünü kaçırmayız. İşte bunlar hayatın zenginlikleri.


Ama dostlar... Onlar esas zenginliğim!

Toplantıdan çıktım, bir sürü işim var ofiste, yapmak istediğim bir dünya özel işim var, kendime ne zamandır vakit ayıramıyorum, birkaç gün kaçıp bir yerlere gitmek istiyorum, plan yapmaya vaktim yok, düşündükçe sinirlerim zıp zıp zıplıyor. (bunlar gibi işte)

Arabadan inerken, "dur", dedim kendime, "sakin ol bakalım, vardır her şerde bir hayır, böyle olmasının da bir sebebi vardır mutlaka, kendine gel, bir nefes al, bu karışıklıkların hepsi bitecek, bak ışık göründü, yüreğini ferah tut sen". Beynimin içinde kendimle konuşa konuşa ofise çıktım.

Kendimi odama attım, bir de ne göreyim, masamın üzerinde koccaman yemyeşil, üzerinde beyaz bir kalp olan bir paket. ??????? Hemen yüzüme inanılmaz bir gülümseme yayıldı, çünkü bu süprizi bana bir kuş ağzından kaçırmıştı ama benim dağınık aklımın kıvrımları arasına sıkıştığı için yeniden süpriz oldu.

Üzerinde kalp olan yeşil kutuyu açtım. Karşıma bir mektup çıktı. 3 kişi tarafından rengarenk yazılmış, beni mutluluktan ağlatan bir mektup. İçinde bir yerde "... neyseki mesafeler bizim için sorun değil." yazıyordu.

Evet, mesafeler benim için, dostlarım için, sewdiklerim için hiç sorun olmadı. Hep paylaştık, özlemlerin de tatlı yanları olduğunu bilip, o anların bile tadını çıkartarak yaşadık. Sevgi, aşk, dostluk, içtenlik, samimiyet elle tutulur, kolayına sahip olunur duygular değil. Ben insanların yanıbaşlarında olsa da tadını alamadıkları bu duygulara bunca mesafeye rağmen sahibim:)) Bazen kendimi bir melekler çemberiyle çevrilmiş gibi hissediyorum.

Mektubun da altından bu dünyada bir tek beni mutlu edecek şeyler çıktı. Aslında ne olduğunun önemi yok. Sadece orada bir sevgi paketi var. Biz seni düşünüyoruz, senin yüzün gülsün diyen dostlarım var. Bunun bana verdiği mutluluğu anlatacak zenginlikte bir dil bilgim yok maalesef. Keşke size ruhumu açıp gösterebilseydim.

Yine de sizinle paylaşmadan geçemedim. Belki okuyan birinin yüzünde bir gülümseme belirir, bir arkadaşını arar, o da bir başkasını mutlu eder diye:)))

Hepimiz zincirin halkalarıysak, bugün ben halka olarak aldığım etkiyi size bildirdim. Bundan sonra devamı sizin işiniz...

Kucak dolusu sevgilerimle