[ipekibrisim]

TAŞLAR YERİNE İYİCE OTURUYOR...

Hem acıkmanızı, hem de doymanızı tanıyor, hatta
biliyorsunuz. Bir yandan bu sinyallere uymaktaki
güçlükleriniz azalıyor, bir yandan da acıkacağınız saatleri
yaklaşık (tıpkı kilo sorunları ile hiç tanışmamış olanlar gibi)
tahmin edebiliyor, hatta hangi miktarların sizi
doyurabileceğini üç aşağı beş yukarı kestirebiliyorsunuz.
Yasak besinler kavramı çoktan çöpü boyladı. Besinleri yine
sınıflandırıyorsunuz ama kriterleriniz eskisinden çok farklı;
artık sizin için az ya da çok kalorililer, glisemik endeksi
düşük veya yüksek olanlar, şişmanlatanlar veyahut
şişmanlatmayanlar değil... sevdiğiniz ve sevmediğiniz,
hoşlandığınız ya da görmeye bile katlanamadığınız, hatır
için tadına baktığınız ya da biraz daha yok mu, diye arayıp
sorduğunuz besinler mevcut.
Buzdolabınız, mutfağınız... masanız giderek renkleniyor,
neşeleniyor, çeşitlileniyor. Aile sofranız keyifleniyor,
yeniden eski çekiciliğine kavuşuyor... dertler ve sevinçler
masa etrafında paylaşılıyor...
Davetlere, restoranlara artık ayaklarınız titreyerek değil
koşa koşa gidiyor, yemeğin sunulacağı saate acıkmış olarak
gelebilmeyi beceriyorsunuz.
Öngörülmeyen ikramlar, iş yerinde sürpriz doğum günü
pastaları artık hiç mi hiç korkutmuyor sizi; ikramları
kimseyi kırıp incitmeden kabul ediyor, bir miktar yiyor,
şenliklere kutlamalara tüm içtenliğinizle katılıyor,
eğleniyorsunuz.
Vaktinizin büyük bölümünü artık tatlı, kurabiye hayalleri
kurmak... yiyemediklerinizi yemekten kendinizi
alıkoyabilmek için planlar geliştirmekle geçirmiyorsunuz.
Enerjiniz, beyin gücünüz,zamanınız artık size ait...Hepsini sayıp dökemesek de,hayatınızda birçok şey
değişti...İşte “diyetsiz kalıcı zayıflama” uygulamasının,
üçüncü adımının sonunda gelmiş olduğunuzu tahmin ve
umut ettiğim nokta...
Bazılarınız azıcık geriden geliyor olsa da... ziyanı yok,
diyoruz... yaşam bir yarış değil ki!
Ve tabii kilolar... birçoğunuzda ibre aşağı doğru
kımıldamaya başladı...tekrar diyet- dayatma tuzaklarına
düşmemelerini sağlayacak altyapıyı en hızlı
oluşturabilenler,aceleci davranmamayı... zaman zaman da
olsa kısıtlamaları “biraz da ben hız vereyim” diye incelme
süreçlerine tekrar bulaştırmamayı başarabilenler,tartıyı
giderek unutmaya başlayanlar, önceliği terazinin ibresine
değil de, yaşamlarının tekrar yaşanabilir hale gelmesine
verenler en önde gidiyor.
Bu arada, bilmem hatırlatmaya gerek var mı?
Doğal ağırlıklarında veya altında oldukları halde, “diyetsiz
kalıcı daha da zayıflayacağım” heveslerine kapılanlar ise,
deyimi hoş görün... avuçlarını yalıyor.