[toz]

Elbetteki affetmeyi ve suçlamamayı kabul ediyorum.Ancak aldığımız kararlar ailemizin bizi bize çocukluğumudan beri nasıl hissettirdiğiyle alakalı ise, bu kararlardan onlarda hiç memnun olmayıp hala bizi suçlamaya devam ediyorlar ise ve hatta hiç kendi yaptıklarını düşünmeyip hatta abartı olmayacak kusursuz olduklarını düşünüp hala bizi kararlarımızdan dolayı yargılamaya devam etmeleri taktirde,tüm sabrınıza rağmen bir gün kusmanızı ne engelleyebilir?Düşüncelerinizi rahatlıkla açıklayabilme özgürlüğü mü? Başkalarının düşüncelerini önemsememe özgürlüğü? Ve siz o yaşamı bir ömür sindirmek zorunda kaldığınızda , yapabileceğiniz tek şey her gün yeni olumlamalara sırtınızı dayayabileceğinize inanmak oluyor.Herşeye rağmen gülen gözlerinize,içinizdeki sevgiye,Allaha olan inancınıza,dostlarınıza ve en çokta Allah'ın size verdiği nanılmaz güce.Yine de şu soruyu sormadan yapamıyorsunuz :Neden farklı olacakken bu oldu?????