[Işıldayan Safir]

_roxie_ Nickli Üyeden Alıntı

zerynthia, harika bir yazı deneyimlerini bizimle paylaştığın için gerçekten çok teşekkürler. Sana her geçen gün artan gelişim ve mutluluk diliyorum, hayat sana hep güzellikler getirsin..

Söylemek istediklerimi söyleyemeyip sonra kurgulama huyu bende de var, ama şöyle bir sorun var, ben o cevabı vermem gereken anda donup kalıyorum, söylemek istediklerim aklıma gelmiyo, sonradan şunun yerine şunu deseydim, taşı gediğe oturtsaydım, restimi çekseydim diye pişmanlıklarım oluyor... bunu nasıl aştığını daha detaylı anlatırsan çok çok sevinirim =)

Görüşmek üzere...

Merhabalar _roxie_

Öncelikle gecikmeli yanıtım için özür diliyorum. Mesajını göreli uzun zaman olmuştu ancak bir türlü yanıt yazamadım.

Çok önemli bir konuya değinmişsin. Ben önceden ağzı hiç laf yapmayan, hiçbir şeye söyleyecek bir cevabı olmayan, haksızlığa da uğrasam sesimi çıkaramayan, öyle susup içi içini yiyen bir insandım. Bu tamamen yetiştirilme tarzımla ilgili bir durum.

Çok deneyim yaşadım ancak sonuncusunu anlatıyım. Sınıfımızda bir grup vardı ve inanılmaz derecede fazla konuşuyorlardı. Yani derste devamlı bir gürültü vardı ve dinleyemiyordum. Aynı durum sınıftaki diğer üyeler içinde geçerliydi. Bir gün derste söyledim. Ancak o kişilerin o an sınıfta olmadığını fark etmedim. Sonradan girdiler sınıfa ancak konuşmalar devam etti. Zaten bu noktada değil sorun. Kızın teki bir anda atladı o zaman susun da derse geçelim diye.

Buna zeytinyağı gibi üste çıkmaya çalışmak denir. O saate kadar ders yapmak aklınızdan geçmiyordu da şimdi mi aklın başına geldi diyesim geldi. Ama sustum. Sonra içime oturdu o laf. Kendimi savunamadığım ve cevap veremediğim için... Hoca da derste kızıp kızıp dururken bunlara bu sefer benim bir şikayetim yok demeye getirdi lafı. Halbuki başkaları da rahatsızlıklarını ifade etmişlerdi. Bu sefer aynen senin dediğin gibi kafamda kurmaya başladım şöyle deseydim, böyle deseydim diye.

Aradan birkaç gün geçti ben hala kuruyorum. Şöyle demeliydim diye. Kafamda o sahneyi baştan yazıyorum. Böyle demek daha doğru olur. Farkettim ki bu inanılmaz hastalıklı bir düşünce ve engel olamıyorsun. Sana zararı var en başta. Ben bu şekilde düşündüm ve şizofrenik bir düşünce olduğu kanaatine vardım.

Sonra ben kantindeyken bir laf söyledim. O derse geçelim diyen kız duydu hemen yanıma geldi hesap sorar gibi. Ne konuştuğumuzu teferruatıyla hatırlamıyorum ancak resmen ağız değiştirdi ve hocayı eleştirmeye başladı bu sefer. Zaten günlerdir kafamda kurup kurup duruyordum. O anda söyleyemediklerimi patır patır söyledim. Kız da haklısın filan dedi. Öbür grupta yanımdan geçerken bana laf atıyordu derste rahatsızlığımı belirttiğim için. Kızda yanlarında kafa sallayıp gülüyordu. Bu bahsettiğim insanlarda 30 yaşında filanlar yani. Sonra öbürü geldi bana diğerini kötüledi. Güldüm yani. Saçma sapan şeyler... Bu deneyim bana insanların her zaman güvenilir olmadığını gösterdi.

Hastalıklı düşüncelere kapıldığımı farketmem çok etkili oldu düzeltmemde. O nedenle sonradan kafamı takmak istemediğim için her zaman hakkımı koruyan biri olmaya başladım. Farkındaysan kendi kendimizi ezik görüyoruz düşündükçe başkalarından ziyade. Çünkü niye diyemedim? neden yapamadım? gibi sorular biriktikçe aşağılık kompleksine giriyorsun. Ruh halin değişiyor.

Yine önem veriyorum, insanları dinliyorum, soruyorum, fikir istiyorum ama cevabımı da veriyorum. Burada kabalaşmaya, hakaret etmeye ya da çok şiddetli tepkiler vermeye gerek yok. Öyle bir laf söylüyorsun ki ne kendini küçültüyorsun, ezdiriyorsun, ne de karşındakini yüceltiyorsun. İşte o zaman karşındaki insanlar senden üstün olmadıklarını anlıyorlar. Sır da burada. Ben bu konuda usta değilim hep karşımdakileri yücelttiğim için ancak bu da kendimize verdiğimiz değerle bağlantılı... Özgüvenle, korkuyla, Ben'e olan sevgi ve saygı ile alakalı... Sanırım gitgide daha fazla önemsiyorum kendimi ve o dengeyi yakalıyorum yavaş yavaş.

Umarım açıklayıcı olmuştur.

Sevgilerimle.