[emy]

Bu konuda yalnız olduğumu düşünüyodum ama bu başlığı görünce dayanamayıp bende birşeyler yazıyım dedim.Bizde de şöyle bir durum var.. Sorun grubun en başındaki kahramandan yani anneannemden geliyor. Dedem ben küçükken ölmüş ben hayal meyal hatırlıyorum kendisini ama annem hep söyler durur siz(ablam ve ben) bir başkaydınız onun için,hiç doyamazdı size diye..Dedem kız torun meraklısı anneannem de erkek..Velhasıl dedem rahmetli oldu annem 9 kardeşininde sorumluluğunu en büyükleri olarak üstlendi.Ben hala hatırlarım ilkolula giderken küçük dayılarım hep bizde kalırdı bir odamız onlara ayrılmıştı yani. Şimdi hepsi okuyup iyi yerlere geldiler çocuk sahibi oldular.Torunlar arasında erkek kuzenlerimden yaşları benimle yakın olanlar da var.Ama onlar aile arasında hep bi başka sevilir,sayılır,insan yerine konur.Akrabalar arasında toplandığımızda da bunun acısını hep hissetmeme sebep olmuşlardır.Anneannemin özellikle erkek çocuklarına ve yengelerime,doğal olarak da kuzenlerime karşı ayrı bir tutumu olmuştur.İnanın benim gittiğim okulun ismini bilmez hatta hatta kaç yaşına girdiğimden bile haberi yoktur ama kuzenlerimi okul dönüşü havaalanında bile karşılamaya gitmiştir onlar için ziyafetler verilir ne yemek isteniyorsa hemen akşamında hazır edilir vs vs..Bunlara birşekilde göz yumuyorum ama annemi görmezden gelmelerine katlanamıyorum.Aile arasında toplanılır,yemek yenir,bir yerlere gezmeye gidilir ama nedense annem hep bu durumlarda unutulur ama ihtiyaç halinde ilk sıraya koymayı asla ihmal etmezler. Sağolsunlar.. Bu kadar görmezden gelmelerine tahammül edemiyorum üstelik annemin de üzerlerinde onca emeği varken. Onları görmek,konuşmak bile bana büyük eziyet veriyor.Asla affedebileceğimi düşünmüyorum.Değersizlik duygusunun bende bu kadar yer etmesindeki en büyük etken kendileridir.Sonrasında hayatıma kattıkları kendine güvensizlik ve aşağılık duygusu da.. Sağolsunlar hayatımda sadece isimleri var asla öteye de geçemez.Bunları yazarken bile gözlerim doldu bi anda.
Sadece paylaşmak istedim.. Kendime engel olamadım.