[Miku]

Merhaba.

Orta öğretim son sınıf öğrencisiyim. (8.sınıf)
Nedendir bilmiyorum ama yaşıtlarım gibi umursamaz, neşeli, komik olamıyorum.

Yani daha doğrusu ruh halim andan ana değişiyor. Az önce gülüyordum şimdi derinlerdeyim, belki biraz sonra ağlayacağım ya da güleceğim. Kendimi bildim bileli böyleyim işte.

Çevrem geniş -artık- ama içimdekileri tamamen dökebileceğim kimsem yok.
Ailem kopuk, boşluk gibi. En mutlu anımızda bile ya birazdan kötü bir şeyler olursa, yine kavga başlarsa diye tedirginlik duyuyorum. Annemle babam mutsuzlar. belli etmemeye çalışıyorlar ama onların tahmin etmediklerinden daha fazla şey biliyorum. (fazla meraklı olduğum ve günlükleri gizlice okuduğum için)

Annem ve babamın kavgasına hiç ağlamadım. Ablam ağladı ama ben asla ağlamadım. Çünkü duygularımı saklayabiliyorum, en duygusal anlarımda bile.
Sadece kıskandım. Başka aileleri kıskandım. Hala kıskanıyorum. Ama elimde olan bir şey değil ki. Ne olursa olsun onlardan hiç nefret etmedim. Etmiyorum.

Sadece tüm bu hayat kaldırabileceğimden daha ağır geliyor bana. Sınavla hayatımı seçmeye çalışıyorum mesela. Sbs ile. Oysa ne kadar saçma..

Hayatın bana verdiği şeylerin kıymetini bilemiyorum bazen. Onları kaybedince hatırlıyorum. Oysa ne kadar da kötü bir davranış.
Annemi üzüyorum, bazen ablamı da. Ama kendimi tutamıyorum, sırf üzülsünler diye onları gerçekten üzücek şeyler söylüyorum! Pişman oluyorum ama egom ağır basıyor. Özür bile dileyemiyorum...

Çok sevdiğim bir oyuncu var mesela. Onunla ilgili bir dosya bile yaptım. Gazeteden, dergilerden hakkındaki her haberi takip ediyorum. Saçmalık biliyorum ama kendime söz verdim bunun için. "Büyüyünce onu göreceğim!"
Sağlık bir davranış mı sizce? O beni görmek için can atmıyor, belki o oyuncuyu görünce ileride, ertesi gün o beni unutacak. Nerden hatırlasın ki?..

İnsanlara karşı kırıcı olmak istemiyorum ama elimde değil..Ve bunu asla çözemiyorum..


Sevgilerle.