[nevresim]

ilk utanma deneyimimi şuanda hatırlamıyorum ama dediğiniz gibi bunu istiyicem ve zorlamadan bekliyicem,şunuda eklemek istiyorum,ben sadece utanma durumunada maruz kalmadım,sürekli aşağalanma da yaşadım çocukluğumda, dayak da yedim sürekli annemden,çok kardeştik öyle böyle yetiştik,baba vasfı zaten bi yabancıydı ya bağırırdı,yada susardı,öyle basit bi bağırmada değil bi keresinde ananem şahit oldu,ben korktum dedi hakaten ananem bile müdahale edemedi o derece,büyükleri korkutacak kadar,zaten sürekli şehir dışlarındaydı,bunlardan dolayı özgüven eksikliği olmuş olamaz mı,yani demek istedigim ilk utanma anını mı düşünmelyim yine de, bana kendimi sürekli gereksiz mişim gibi hissettirdikleri anları bi kenara mı bırakmalıyım.şunu da not geçeyim ben bana yapılan davranışları affettim şu şekilde,yanlışlar oldu hata yapılabilir bende hatalar yapıyorum onlarda yaptı ve bitti.niye yaptılar bana bununun peşinde değilim.
evli değilim,şu durumda da hazır hissetmiyorum kendimi,zaten yanlış eşi seçmeyi bırakın eş seçecek durumda bile değilim,ilk aklıma gelenler,haliyle aile ortamları yemekler davetler olacak,ben bu ortamlara girmeye hele hele önde olmaya hazır değilim,sonuçta "eş"te beni yanında taşıyıcak,öyle bi ortamda kilitlen kızar filan,hele de öyle ufak da değil yaşım.bu sebeplerden dolayı bunu yapabiliceğimi düşünmüyorum şuan için.
bilinçaltımdaki resim değişirse başkalarının benim için ne düşündüğünü bile umursamadan yaşıyıcam,üniversiteye ilk başladığım yıllarda acayip bi özgüven gelmişti bana-sonra gitti bi şekilde-,böyle olunca hayata bakışaçısı farklı oluyo,huzur rahatlık bilumum güzel tabirler daha ekleyebilirim,kendimle sorunumu çözersem başkalarıyla sorunum kalmıycak biliyorum.
şimdilik bu kadar yazıyım daha fazla uzatmadan sizinde sevgiyle ve mutlu kalmanızı içten dilerim.