şu anki yaşantımdan pek memnun değilim..taşıdığım yükler bana ağır geliyor ve sık sık bunalıma girip ağlıyorum..çünkü hayatımdaki şeyler değiştiremeyeceğim kadar büyükler...oturduğumuz yaşadığımız yerden hiç memnun değilim...sosyal açıdan ve temel ihtiyaçları görme açısından çok yetersiz bir mahallede oturuyorum...işin kötü tarafı bu oturduğumuz yerdeki insanlar yaşıtlarım değil ve bizim yaşantımıza uymayan bir yaşam şekilleri var...ne yazıkki evsahibiyiz ve babam da oturduğumuz evi çok sevdiği için biryere kımıldamak gibi bir niyeti yok...burada çok görgüsüz ve kaba insanlar var...çık gez diyeceksiniz ama burada ulaşım imkanları da kısıtlı...
29 yaşındayım ve babamla birlikte yaşamaktan sıkıldım...kimlik bunalımına giriyorum...sanki 2. ergenliğimi yaşıyorum şu an...annem vefat ettiği için ve babam da emekli olduğu için ben evde oturup babama göz kulak olmak zorunda kalıyorum ve ev işlerini yapıyorum...ama nereye kadar böyle sürecek bilmiyorum..günden güne bütün işleri hatta kendi yapabilecekken bile sözümona beni alıştırmak bahanesiyle üzerime yıkıyor...telefonla eve su istemeye bile eriniyor ve beni dersimden kaldırarak yaptığım işi bana bıraktırarak bana istettiriyor...aynı evin hem ev hanımı hem de evladı oldum..aynı zamanda da bi okulun gözünde de öğrenciyim...ben artık çoklu rol oynamaktan sıkıldım...kendi kişiliğimi rolumu bulmak istiyorum..hem evde hem de dışarıda da kimlik kargaşası sorunları oluyor..ben artık bundan sıkıldım..kız mıyım kadınmıyım çocukmuyum belli değil bilemedim...
babam bana bazen evin kadını gibi kendi hanımıymışım gibi davranıyor bazen de çocukmuşum gibi davranıyor...aynı şekilde dışarıdaki insanlar da öyle yapıyor...
düşündüm ki ben evli olsaydım en azından ev hanımı olarak sadece bir sıfata ve bir sorumluluğa ve bir kimliğe sahip olurdum...babamla 24 saat boyunca uğraşıyorum...en azından koca dediğin akşamdan akşama eve gelir..onun önüne bir kap yemek çıkarmak ve evi temiz tutmak çok zor olmasa gerek...
akşam da biraz sohbet...hepsi o kadar...
yaşadığım yerde bir hapishanede gibiyim..zaten oturduğumuz site kırın ortasına kurulmuş biryer 4 tarafı kırlarla çevrili...
evlilik yapabileceğim konusunda da aslında ümidim yok böyle imkansızlıklar içinde o kişi nasıl beni bulacak bilmiyorum..gökten düşecek değil...ama bu sıkıntılı yaşamımdan kurtulmamın yolu ya kendimi öldürmek veya birini bulup evlenmek..aklıma başka yol gelmiyor...kendimi öldüremediğime göre hayırlısıyla iyi bir evlilik yapabileceğim kişi artık karşıma çıksın istiyorum...bugüne kadar 1 tane bile talibim çıkmadı ve bu durum beni korkutuyor...keşke önceden birileri istemiş olsaydı hapis duygusu yaşamazdım burada..derdim ki en azından beni de beğenen birileri var ve ben de istenebiliyorum derdim...bugün olmasa yarın yine isteyen çıkabilir der kendimi rahatlatırdım...öyle bir referansım da yok....kimseden de tık çıkmayınca babamın yanından hiç kurtulamayacakmışım gibi geliyor....hoş zaten bir mucize olsa o kişi beni görüp beğense bu sefer de babam onla görüşmeme izin vermez..bu iş nasıl olacak bilmiyorum...hiçbir akrabamızla görüşmüyoruz ve benim de hiç arkadaşım yok...internet üzerinden de ilişkiler denedim ama başarısızlıkla sonuçlandı..hem internetteki adama nasıl güveneyim ben ?.hayatım boyunca babama mı bakacağım ben....bu kişiyle karşılaşabilmek için nasıl bir kişisel çalışma yapabilirim..bana önerisi olan var mı ?
ben bu ezik kimlikten sıkıldım artık..babasının ezik kızı olarak yaşantımı noktalamak istemiyorum...lütfen yardım edin :( 170 adet ayet el kürsi okumak dilekleri gerçekleştiriyormuş..bugün onu yapacağım...bunun haricinde neler yapabilirim...?