Alıntı:
nurbanu25 Nickli Üyeden Alıntı
 sılacım.majör depresyon başlığını görünce hemen tıkladım yazıya.ben de benimle aynı acıyı çeken birini buldum sanmıştım.senin yaşadığın geçici bir duygudurum bozukluğu.ben tam 5 yıldır majör depresifim.hayatımın en güzel yılları acılar içinde geçti.üniversiteyi okudum,bitirdim ama hiç sevinemedim.en büyük idealim olan öğretmenliğe başladım hala da sevinebilmiş değilim.majör depresyon demek,hayatta artık hiçbir şeyin eskisi gibi zevk vermemesi demek,yapmayı en çok sevdiğin şeylerin bile külfet gelmesi demek,kişiliğini kaybetmişsin gibi hissetmek,'gece gündüz uyuyayım da bari gözümü bu çekilmez dünyaya açmıyim,o acıları yine yaşamiyim'demek.gününün her dakikasını,dışardan bakıldığında hiçbirşey yokken,üzüntülü,kederli,yorgun,bıkkın,sıkkın,çökkü n....geçirmek demek.eskiden yaşadığın güzel günleri bile hatırlayamamak demek.ve en acısı da bu dünyadan göçmeyi istemek...yeni depresyona girdiğim zamanlar o kadar çok ağlardım ki,hem de saatlerce.ağlamaktan yüzümde kabarcıklar çıkardı.sesim kısılırdı.şu son zamanlarda artık ağlayamıyorum bile.işte insan bu kadar hissizleşiyor,böyle hiçlik duygusuna kapılıyor.sana iyileşme çabalarım kısmını okumanı tavsiye ederim.o zaman seninkinin ne kadar küçük,geçici olduğunu anlayıp rahatlarsın belki...sevgiler... |
sanırım yanlış ifade ettim ya da fazla ifade edemedim ama gerçekten küçük bir tripten çok daha fazlasıydu bu. Tıpkı senin anlattığın gibi her sabah gözlerimi açtığımda gene mi yaşıyorum, Tanrım ne kadar saçma ve amaçsız diye düşünüyordum.Durduk yere kendimi suçluyordum mesela ya da hiçbir şey yokken ağlamaya başlıyordum. Hayat karanlık, kasvetli bir yerden öte değildi. Normalde hayallerime çok bağlıyımdır hani kafamı kes ama hayallerime dokunma derler ya işte o gurptaydım.Ama ne zaman bu illete bulaştım işte o zamandan beri hayallerimden bile soğur oldum. İnsan yaşama sebebinden soğur mu? ben soğudum. Ortam değiştirdim mesela başka bi şehre gittim birkaç günlüğüne. Ailemin yanına ama gene bunalmaktan kurtulamadım.Bir şey bana hayatın çok anlamsız ve saçma olduğunu, ömrümün sonuna dek karanlıkta kalacağımı söylüyordu.Tıpkı senin anlattığın gibi kişiliğim yokmuş, artık hiçbir şey bana zevk vermişyormuş gibiydi hayat. Çabaladıkça derine itiyordu bir şey. Ben de bol bol uyudum. Bazen deli gibi yedim bazen 17 saat ağzıma lokma koymadım. Ama 4 ayın sonunda belki birazcık olsun içimdeki mücadelecilik alevlendi,son bir kez daha ayağa kalkmalıyım dedim.Umudum yoktu ama yaptım. Sonunda ağlamalarım, hayattan nefret etmemi amaçsızlığım yavaş yavaş azaldı. Şu an kritik 2 sınavıma günler kala ne geçmişi ne de geleceği düşünmemeye çalışıp anı yaşıyorum ama kim olduğumun farkında olmadan. Sınavlarım bir bitsin en baştan hatırlayacağı kendimi ama şu an kendi vücudumda misafir gibiyim. Sınav öncesi bu buluşmayı yaparsam kaybedip eski halime dönmekten korkuyorum.Aman bir süre daha arafta kalayım.Bu arada senin durumuna da çok üzüldüm :( bence son bir kez daha kendine şans ver. Git mesela bir psikologla konuş. Ya da bir arkadaşla. Büyük ihtimalle hiçbir işe yaramayacak gibi görünecek ama sonra aynı şeyleri binlerce defa başkalarından duyunca sana sadece senin yardım edebilceğini anlayacaksın.