[neseli ceni]

Evlenebileceğimi kabullenmek istiyorum. Belki daha ağır başlı olurum, daha hayatın farkında olurum. Belki o kadar korkulcak bişey değildir.
Hayat bir oyun gibi geliyor ama gerçekte öyle değil. Herşey mucizeymiş gibi yaşayanlardanım galiba. Aksini düşündüğüm birçok korkuyla başbaşa kalıyorum. Mesela evleneceğim anlaşabilecekmiyim, beni üzecek mi, anneme benzeyecek miyim (özellikle bunu düşündüğümde hiç büyümemeyi tercih ediyor rahatsızlanarak dikkat çekmeye çalışıyorum, çocuk gibiyim bi bilseniz yemek yemiyorum, bir de böyle açtığım parantezleri kapatamama, konuşmayı bi türlü bitirememek gibi bi şeye sahibim) bunları yazarken bacaklarımı çarpraz yapmışım nasıl bi olumsuzluk hali düşünün.
Sanıyorum tam bir ikizler burcuyum. En erkek olanı, en pozitif olanı..
Bir gün iş hayatına atılacağımı, evleneceğimi hatta çocuk!ğum olacağını bilerek yaşamam gerekiyor. Bir de aklıma gelmişken yazayım zaman zaman babamı düşünüp ağlıyorum.
Paylaşmak istediklerimden bi tanesi de, neydi unuttum :) sizleri SEVİYORUM.