toz Nickli Üyeden Alıntı

Pek çocukluğa girmesede 12 yaşından sonra kendimi sürekli aşağılık bir yaratıkmış gibi hissetmeme neden olan sevgili annemin davranışları maalesef hayatımın Kalanını olduğu gibi etkiledi.Kalanını diyorum çünkü annemin yanında okumamak için edebiyat ve tarih öğretmenlikleri ile o zamanlar istanbul izmir ve ankara dışındaki bir çok ilde 4 yıllık fakülteye girecek puana sahipken gitmedim.Büyükşehir istiyordum çünkü o zaman yanıma taşınamazlardı.Sonra ankarada 2 yıllık bir okul bitirdim.Bölümümle ilgili Bodrum'da çalıştım.Sonra iyi bir puanla bankaya girdim marmaris'te işe başladım.ama hala o kadar değersizdim ki ne olduğumu,kim olduğumu,nasıl biri olduğumu birkaç sene öncesine kadar öğrenme fırsatım hiç olmadı.Çünkü kendimi reddetmiştim.Ben var mıydım,neydim,neye yarıyordum,neden vardım.Daha iyi olduğunu düşündüğüm kimseyle hayatımı geçirmeyi bile düşünmedim.Meğer o yüzdenmiş aile sorunları olan insanların beni bulması.Bu davetiyeyi ben sunuyormuşum.Sonra hiç olmaması gereken birşey oldu.Yani bu durumu anlamayacak insanlara göre.Sonra sanki koruyucu bir melek bu halimden çok sıkılıp,günümün ömrümün içine giriverdi.Bana beni anlattı.O kadar ki birşeyi ifade etmek için konuşmama bile gerek kalmıyordu.Nefesim bile neredeyse bütün günümü özetliyormuş.Oysa yıllardır yaptıklarımın ne kadar normal olduğunu düşünüyormuşum.Fakat birçok kişinin bunları yapmadıklarını, ancak bana melek söyleyince farkettim.Sonra iş yerinde sanki sözleşilmiş gibi peşpeşe aynı şeyleri duymaya başladım.Barındırdığım çok şeyin ne kadar özel ve güzel olduğunu farketmeme hepsi yardımcı oldu.Annemi affediyor muyum?Evet ama yıllarca beni kötülediği insanlar beni çok iyi tanıyorlarmış gibi konuşunca yine sinirim tavan yapıyor.Çok küçük ,o günün şartlarına,yaşıtlarıma ,büyüklerine yani hiçbirşekilde konu bile olmayacak şeylerden (ki hiçbir zaman zamane olamama rağmen,)hep sorumluluklarımı 14 yaşındayken bile tamamen yerine getiren biri olmama rağmen sürekli eleştirilip kötülenmek çok acı verici bir durum.İşin daha acısı ,hayat arkadaşımıda bu karaktere uygun seçtim.Şİmdi yıllardır bana bunun sorusu sorulur:Nasıl bunu yaptın.Çok isterdim" sizin yüzünüzden" demeyi ama yapmayacağım.Annemin yaşı 70 e yakın.ama bilmesinide istiyorum bana çizilmesi o kadar zor bir tek yol bıraktı ki.Ben şimdi ,yıllardan beri kendimi eksilte eksilte büyümeyi öğreniyorum.Çoğalmayı.Ne kötü ki sizde hiçbir emeği olmayan insanların bile size istediği gibi davranmasına tahammül etmek zorunda kalmak.Sonra öğrendim eğer seviyemi yitirmeden,dil yeteneğimi kullanırsam,kısa ve anlamaları 2 günlerini alacak cümlelerle ;onları alt edebilirdim.Yaptım.O yüzden eksiliyorum yada büyüyorum.Ama ben çocukluğumun 12 yaşına kadar olan kısmını istiyorum.İnciltememiş,kirlenmemiş,değerli,sevgili ablalı.....Affediyor muyum?evet affediyorum.Önce herşeye rağmen, ayaklarımın üzerinde durmayı öğrendim.Tahammülü öğrendim,Kendime saygı duyabileceğimi çooooook geçte olsa öğrendim.Çocuklarıma derin saygı duymayı onları çok sevmeyi öğrendim,birlikte büyümeyi,üretmeyi,aşkı öğrendim.İnsanın çocukları yanındayken en büyük güven olduğunu öğrendim.Meleklerin yeryüzünde de olabileceğini öğrendim.Ve bazen hiç olmaması gereken diye düşündüğümüz şeylerin,aslında ne kadar olması gerektiğini öğrendim.Affediyor muyum?Evet çünkü birkaç saat sonra güneş yeniden doğacak yüreğimden evrene.