bugün günlüğüme yazmak için içimde çok büyük bir istek var. sabahın köründe oturdum klavyenin başına içimdeki tarifsiz hisleri tarif edebilmek için kelimeleri seçiyorum.
kendime yolculuk/ içimdeki yolculuk/ kendini bilmek ve farkındalık neydi tüm bunlar? kelime olarak baktığınızda çok basit gibi görünse de,mesela kendini bilmek kendini bilmektir işte gibi cevaplanıverecek gibi görünse de bu kelimelerin altında yatan daha derin anlamları var mıydı ya da bir sırları?
yolcu kimdi? ben, yol kimdi? ben, yolculuk nereyeydi? bana
gerçekten mi? hadi canım bu da ne demekti şimdi?
ya farkındalık? neyin farkında olacaktım ki ben yaşayıp gidiyordum işte. bir koşuşturmacanın içinde, esen rüzgara göre savrulup giden bir yapraktan farkım olmaksızın.
uzun zamandır zihnimi kurcalayan düşünceler, sürekli olarak bir gelip bir giden düşünceler... ama sadece düşünmekle kalıyor ve sorularımı cevaplayacak en ufak bir hissi içimde yakalayamıyordum.
bu arada telkinleri dinlemeye yeniden başlamıştım ve ilk başta "başkalarının düşüncelerini önemsememe telkini" vardı.
derken yavaş yavaş şöyle bir düşünce belirdi: ben kiminle konuşursam konuşayım, kimlerle diyaloğa geçersem geçeyim tamamen karşımdakine odaklanıyor, kendimi unutuyordum. evet, mantıklı ve usulünce konuşuyor ve gayet iyi bir şekilde kendimi ifade edebiliyordum bu konuşmalarda ama sanki o anlar benden kayıptı. sanki o anlarda ben orada değildim. konuşan da ben değildim.
kendim ufalıyor, ufalıyor küçülüyor belki yok oluyor belki de çoğu zaman küçücük bir kız çocuğu kadar kalıyordum. ama sadece karşımdaki önemliydi, o ne düşünürdü? ne hissederdi? ya şöyle düşünürseydi, ya böyle düşünürseydi. bunun gibi düşünceler işte. ya ben neredeydim, benim hislerime ve düşüncelerime o anda neler oluyordu? hem konuşan kimdi?
ya konuştuklarım kimlerdi? hiç...
bu hiçlik duygusu çok ilginç ve anlık bir şeydi. benim tüm bunların dışında birşey olduğumu fark ettim bir an. ve her şeyden bağımsız bir izleyen olduğumu, sükunet içerisinde orada var olan hiç bir şeye karışmayan sadece gören, gözleyen ve çok huzur verici biçimde var olan. ama bir anlıktı ve anlıkta olsa çok güzeldi, çok özeldi.
bu konularda yazılanları okumak başka bir şeydi, ama yaşamak bambaşka bir şeydi. yıksa farkındalık bu mu olsa gerekti? biliyorum çok karışık oldu. tıpkı benim düşünce ve hislerim gibi. tıpkı hayatım gibi. ama ben ancak bu şekilde tarif edebildim. ve burada sizlerle paylaşarak onları adeta yakalamak hapsetmek istedim. kalıcı olsunlar, o anlık düşünce ve hisler hep benimle kalsın istedim.
bazen ağladım bu satırlarda, bazen güldüm, bazen oynadım hatta. ama hep beraberdik. desteğiniz hep üzerimdeydi farkındaydım. işte şimdi bunuları da bilin istedim hakkımda. belki saçma sapan düşünceler diyenleriniz de olur. belki haklı da olabilirler. bilmiyorum gerçekten bilemiyorum.
tek bildiğim birşeyler değişiyor, değişim başlıyor belki çok yavaş olacak, belki olmayacak öylece kalacak. ama şunu da biliyorum ki eski benden milyonlarca ışık yılı uzak bir mesafedeyim. bambaşka bir yerdeyim. ve sevgisini esirgemeyen, ne olursa olsun desteğini üzerimden çekmeyen herkese teşekkür ediyorum. iyi ki varsınız. iyi ki varız.
Not:alıntı değildir.
