[Işıldayan Safir]

Hamilelik, Doğum ve Bebeklik

Eğer aydınlanmış varlıklar çocuk sahibi olmuyorsa ve nevrozlu insanlar anne babalık için uygun değilse, o halde doğru zaman nedir?

Aydınlanmış kişilerin çocuğu yoktur; nevrozlu kişilerin ise çocuk sahibi olmaması gerekir. Tam ikisinin arasında, zihinsel olarak sağlıklı, nevrozsuz olma hali vardır: Ne nevrozlusun ne de aydınlanmış durumdasın, basitçe sağlıklısın. Tam ortası; ebeveyn olmak için, bir anne ya da bir baba olmak için doğru zaman budur.

Sorun şudur: Nevrozlu kişiler çok çocuk sahibi olma eğilimindedir. Nevrozlu kimseler, nevrozlarının içinde, etraflarında, çok doldurulmuş bir boşluk yaratmak isterler. Böyle yapmamalılar çünkü bu kaçıştır. Onlar nevroz gerçeği ile yüzleşmeliler ve onun ötesine geçmeliler.

Aydınlanmış bir kimsenin çocuk sahibi olmaya ihtiyacı yoktur. O kendisini nihai olarak doğurmuştur.

Artık başka hiçbir şeyi doğurmaya gerek yoktur. O kendisine bir anne ve baba olmuştur. O kendisine bir rahim haline gelmiştir ve o yeniden doğmuştur.

Ancak ikisinin arasında, nevroz yokken meditasyon yaparsan, biraz uyanık, farkında olursun. Yaşamın sadece karanlıktan oluşmaz. Işık, bir kimse bir Buda haline geldiğindeki kadar içeri sızmıyordur ama soluk bir mum ışığı mevcuttur.

Çocuk sahibi olmak için doğru zaman budur çünkü o zaman kendi farkındalığından bir şeyi çocuklarına verebileceksin. Aksi takdirde onlara armağan olarak ne vereceksin? Nevrozlarını vereceksin. Çocuklar senin aracılığınla gelir ama sana ait değildir. Onlara sevgini verebilirsin ama onlara fikirlerini dayatmamalısın.

Bir hikâye duymuştum: On sekiz çocuğu olan bir adam onları panayıra götürdü. Panayırdaki ödül, sekiz bin sterlin değerinde bir boğaydı ve onu görmek için ayrıca beş pençe ödemek gerekiyordu. Adam bu ücretin fahiş olduğunu düşündü ama çocukları hayvanı görmek istedi ve hepsi girişin önündeki bariyerlere yaklaştı. Görevli, "Efendim tüm bu çocuklar sizin mi?" diye sordu.

"Evet öyle" diye yanıtladı adam. "Niçin?"

Görevli yanıtladı; "Şey, siz burada bir dakika durun, ben boğayı sizi görmesi için getireceğim!"

On sekiz çocuk! Boğa bile kıskanacaktır.

Bilinçsizce kendi kopyalarını yeniden üretip duruyorsun. Önce düşün: Şayet bir çocuk doğurursan dünyaya bir armağan sunuyor olacak halde misin? Dünya için bir kutsama mısın yoksa bir lanet misin? Ve sonra düşün: Bir çocuğa annelik ya da babalık yapmaya hazır mısın? Koşulsuz olarak sevgi vermeye hazır mısın? Çünkü çocuklar senin aracılığınla gelir amasana ait değildir. Onlara sevgini verebilirsin ama onlara fikirlerini dayatmamalısın. Onlara nevrozlu yönlerini vermemelisin. Onların kendi tarzlarında çiçek açmasına izin verecek misin? Onların kendileri olmasınaizin verecek misin? Eğer hazırsan o zaman tamam. Aksi takdirde bekle; hazırlan.

İnsanla birlikte yeryüzüne bilinçli evrim gelmiştir.Hayvanlar gibi sadece bilinçsiz bir şekilde üreme. Çocuk sahibi olmayı istemeden önce şimdi hazırlan, dahaçok meditasyon haline gir, daha sessiz ve huzurlu ol. İçindeki tüm nevrozlardan kurtul. Tamamıyla temiz olduğun anı bekle, ondan sonra bir çocuk doğur. O zaman çocuğa hayatını, sevgini ver. Daha iyi bir dünyanın yaratılmasına yardım edeceksin.

Hamileyim. Kürtaj yaptırmaya karar vermiştim ve bu karardan memnun olduğumu düşünmüştüm ama o zamandan beri bunu ne zaman düşünsem üzülüyorum.

Bu anlık bir üzüntü olacaktır. Eğer bir anne olmak istersen o zaman daha büyük sorunların içine girmek istiyorsun demektir çünkü bu bir kez çocuk olduktan sonra kolayca çözülebilecek bir mesele değildir.

Anne kendi gelişimini sağlayamaz, çalışamaz; çocuklara bakmak zorundadır. Ve sonra da zorluklar başlar.

Bir kez kendi gelişim işini bitirdikten sonra bu son derece iyidir. Bir çocuk boş zamana ait bir şey olmalıdır, o en son lüks olmalıdır. O zaman anne olmanın tadını çıkarabilirsin, aksi takdirde bu karmaşa yaratacaktır. O yüzden senkarar ver. Seni kimse zorlamıyor, bu senin kararına kalmış: Eğer bir anne olmak istiyorsan o zaman bir anne olmak istiyorsundur. Ancak o zaman sonuçlarına da katlanırsın.

İnsanlar dünyaya bir çocuk getirmek istediklerinde ne yaptıklarının farkında değildir. Aksi takdirde kürtaja üzüleceklerine bunun için üzülürlerdi. Her iki olasılığı da sadece düşün: Çocuğa ne vereceksin? Çocuğa verecek neyin var?

Onun varlığına kendi gerginliklerini yerleştireceksin ve o seninkiyle aynı türden bir hayatı tekrar edecek. Psikanalizciye gidecek, psikiyatra gidecek ve tüm hayatı boyunca bir problem olacak. Tıpkı herkese olduğu gibi. Bir kişiye bütün ve sağlıklı bir varlık veremiyorsan, bir ruhu dünyaya getirmeye ne hakkın var. Bu bir suçtur! İnsanlar tersini düşünür: Onlar kürtajın bir suç olduğunu düşünüyor. Ancak çocuk başka bir anne bulacaktır çünkü hiçbir şey ölmez. Ve çocuğa sahip olunca mutlu olacak çok, pek çok kadınvardır; sen bundan sorumlu olmayacaksın.

Sana bir anne olma demiyorum; bir anne olmanın çok büyük bir sanat olduğunu söylüyorum, çok büyük bir başarıdır. Önce bu niteliği, içindeki bu yaratıcılığı, bu coşkuyu, bu kutlamayı yarat ve sonra çocuğu davet et. O zaman senin çocuğa verecek bir şeyin olacaktır —kutlaman, şarkın, dansın— ve sen hastalıklı bir varlık yaratmayacaksın. Dünya zaten hastalıklı varlıklarla fazlasıyla dolu. Bırak başka gezegenler acı çeksin! Niçin bu gezegen? Dünya açlık çekiyor ve insanlar ölüyor ve yiyecek yok, tüm ekoloji bozuldu ve hayat giderek daha çok çirkinleşiyor ve cehenneme dönüyor; bu doğru zaman değil.

Ve hatta bunun sorun olmadığını, dünyanın kendine bakabileceğini, onların bir yol bulacağını düşünüyorsan, yine de kendi çocuğunu düşünmek zorundasın. Bir anne olmaya hazır mısın? Önemli olan budur. Eğer hazır olduğunu düşünüyorsan devam et: Çocuğu yap. Hazır olduğunda çocuk sahibi olmaktan mutlu olacaksın ve çocuk senin gibi bir anneye sahip olma şansına sahip olduğu için mutlu olacaktır. Aksi takdirde bir psikiyatra git ve "İnsanların sorunu nedir?" diye sor. Bu tek bir şeye indirgenebilir: Anne... Çünkü anne psikolojik bir rahimsunmaya yeterli değildi, anne manevi bir rahim sunmaya yeterli değildi. Psikolojik olarak nevrozluydu, manevi olarak boştu. O yüzden çocuk için manevi besin yoktu, beslenmiyordu. Çocuk dünyaya fiziksel bir varlık olarak gelir, bir ruhu olmadan, merkezi olmadan. Anne merkezde değildi; çocuk nasıl merkezde olsun? Çocuk basitçe bir devamdı, annenin varlığının bir devamı.

Şayet bir kimse bunun ne ifade ettiğini anlayabilirse çok daha az insan anne ve baba olmaya karar verecektir. Ve çok daha az insan anne ve baba olmaya karar verseydi çok daha iyi bir dünya olurdu. O daha az kalabalık, daha az nevrozlu, daha az hastalıklı, daha az deli olurdu.