öncelikle bu yazıyı okudugunuz için teşekkürler.şu anda hayatınızdan dakikaları çalıyorum.ve bunun telafisi yok.neyse felsefe yi bırakıp sorunuma geliyorum
tam anlamış değilim bende
.
kendimi o kadar kral gibi görüyorumki(bazende ezik)
insaların bazılarını sevmiyorum.konuşmak dahi istemiyorum.
kafamda hep şu var: eğer bi insan çirkinse içinde pistir, eğer güzel bir insansa içindeki güzellik yüzüne vurmuştur.hapisanedki insaların neredeyse hepsi tipinden anlaşılıyor.
insaların içine girince tipim bozulacak yada bu beni sömürecek ,nazar deyecek gibi hissediyorum.sosyal birisi olmak çok istiyorum ama kafa dengi bulamıyorum.
hemen size biraz kendim den bahsedeyim. 180 boyunda lisanslı kickboxcu ,eh birazcıkda olsa iri yapılıyım.hadi kapı gibi derler ya=)
bide sokaga çıkınca terliyorum
..insanlar sürekli benim hakkında yorum yapıyo gibi.
bi de her şeyi hemen yanlış anlıyorum,dövmek geliyo içimden.ama yapmıyorum annemi üzmek istemiyorum
20 yaşındayım ama kalbim 60 yaşındaki insan gibi..yapayalnız ve özgüven sıfır, korkak , cesareti olmayan, kalıbının adamı olmayan biri gibi....
doktora gittğimde bana "asperger sendromu" ve depresyon dedi.
ALLAH' AŞKINA YARDIM EDİN..LÜTFEN YARDIM EDİN.NE OLUR....
HAYAT DIŞARDA ve BEN İNSANLARI ve DIŞARI ÇIKMAK ÇOK İSTİYİPDE ÇIKAMIYORUM.....
not: bu durumda bir kişinin kız arkadaşı olması beklenemez zaten.sosyalleşmeden imkansız.ne kadar yakışıklı olursan ol.ÇEVRE ..git kız arkadaşınla dolaşın demeyin.keşke olsa
