[Berilce]

İnsan ömrü kısaydı, bir kurtçuğunkinden farksız. Ya da bir ipekböceğinkinden.
Ademoğulları, Havvakızları tuhaf mahluklardı. Kurtçuğa benzetsen alınır, ipekböceğine
benzetilmekten keyif duyarlardı. Bakır ve demire ehemmiyet vermez, altına taparlardı. Ayaklarının
altındaki taşlara dönüp bakmazken mücevherler için delirirlerdi.
Cemile'ye öyle geliyordu ki insanlar her hususta bir kaç gözde seçiyor, geri kalanların kıymetini bilmiyorlardı.
Halbuki hayat bir devridaim idi. O beğenmedikleri nesneler de en az beğendikleri kadar elzemdi. Bu alemdeki her parça,
bir başkasını geliştirmek, iyileştirmek, değiştirmek için yaratılmıştı. Ne sivrisinek, ateşböceğinden önemsizdi, ne de pirinç
altından. Yüce sarraf, böyle tasarlamıştı Kainatı...

İskender (Elif Şafak; sh: 248)