ben hayatımın büyük kısmında yalnız kalmış bir insanım.ama her zaman da samimi olduğum sırdaşım olan insanlar da olmadı değil.belki de hep çok iyi ve güvenilir bir dinleyici olduğum içindir.genelde toplum içinde sessiz az konuşan biri olarak bilindim.üni.de arkadaş ortamlarında sen niye hiç konuşmuyosun sorusundan bıkmıştım.ama bu benim gerçek yapım değildi bunu biliyordum.sadece toplum içinde çok sıkıldığım için az konuşmayı tercih ediyordum.dikkatler üzerime çekilmesin diye...ortaokul lisede her zaman yanımda olan arkadaşım bana yetiyodu.üniversiteye gittiğimde girişken olmam gerektiğinin bilincine daha çok vardım çünkü yalnızlığı daha çok hissettim.küçükken hatırlıyorum insanlarla birlikte olmak beni mutlu ediyodu.noldu da bu kadar soyutladım ve huzursuz oldum toplum içinde bilmiyorum....şu anda bile insanlarla birarada olma ihtiyacı çok duymuyorum ama bu durum normal değil...farkındayım....sadece mecbur hissettiğimde birarada oluyorum...ne olur sanki ben de isteyerek ve severek insanların arasına karışsam....
mecbur kaldığımda değil de içimden gelerek.....
bu arada böyle bir şeyi niye yazma ihtiyacı duydum bilmiyorum.uzun zamandır suçluluk telkinini dinlemiyodum bugün tekrar ekledim ondan mı bilmiyorum
sevgiyle kalın...
