 Cevap: güven ve hüsran, ve ümidetmek.
Sevgili AYIŞIĞI seni öyle iyi anlıyorum ki!Yazdıklarını okurken istemeden de olsa gözlerimden yaşlar süzüldü çünkü ben de kısa zamanda tanıdığım ya da tanıdığımı sandığım,güvenmeye başladığım belki de güvendiğim,sonra bir gün her şeyin alt üst olduğu (hem de hiç beklemediğim zamanda) şeyler yaşadım.Senin gibi 2 sene önce.Öfkeliydim,kinim vardı aylarca yıllarca kendimi suçlayıp,üzülüp durdum.Zor oldu.Yaptıklarını yaşadıklarımı unutmadım ama hatırlayınca eskisi gibi öfkeli değilim.Çok uğraştım.İnan bana telkinlerin,medisyonun konuşmanın ve bol bol kitap okuyup yaşadığım olaya kilitlenmemek çok yardım etti bana.Sana da tavsiye ederim.Böyle bir durumda affetmek öyle zor geliyor ki! Ama bunu onun için değil,kendin için yapmalısın unutma!Affet ki sen özgürleş.Hem biliyor musun?Senin arayıp içindekileri söyleme gibi bir imkanın var.Benim öyle bir imkanım da yoktu hala da yok.Hani derler ya herşeyde bir hayır vardır diye.Ben de derdim ki hep hayır bunun neresinde?Üzülen ben,kırılan,incinen ben bu yaşadıklarımın neyi hayırlı derdim.Şimdi de diyorum ki;Allah'ın sevgili kuluymuşum erkenden yüzünü gördüm,o olay sayesinde kendimi geliştirdim,farkındalığım arttı.Eminim sen de yaparsın,başarırsın.İçinden gelen neyse onu yap.Aramak mı istiyorsun?Ara, konuş.Ve kendine şunu sor 'Ararsan ne kaybedersin?' |