[acemisirine]

sevgili günlügüm,

yorucu bir is günün ardindan sana yaziyorum.. biliyorsun bir sürü is bransinda calisiyorum..

bir iste sabit kalmak bana göre.. kendimi gelitirmemis ve tamamlamis olarak görüyorum..

sabahlari sosyal danisman olarak,. öglenleri almanca egitmenligi ve haftanin iki günü de

rahatsiz olan türk vatandaslarimiz icin doktorda tercüman olarak calisiyorum..

diger yaptigim meslekleri saymiyorum haftada bir kere yaptigim icin..

bugün ap ayri bir gündü..

sabah bir aile geldi görüsmeye.. yani görünürde bir degisiklik yok.. sandim tekrar cocuklari icin

devletten nasil yardim paketi alabiliriz, yada ne gibi haklari var ki cocuklari sosyal olsun ona benzer

sorular ile gececek diye kendimi icten ice hazirlarken, cocuklari hakkinda sikayetciler..

iki okumus egitimli bir anne ve baba ve minnacik icine kapanik bir erkek cocugu..

Daha 8´ne yeni girmis.. ne gariptir ki.. hep anne konustu..

Baba ile anne bu cocugun neden icine kapanik olduklarini, buna nasil bir cözüm bulabilecegimizi, ve

benim onlari nereye nelere ve kimlere yönlendirmem gerektigini, acaba bizim sayemizde arandigi

zaman daha erken randevu alma imkanlarinin olup olmadigini sordular..

Yardimci olabilmem icin önce ön gecmisi bilmem gerektigini söyledim.. yoksa herhangi bi yere basvurmak

ya gereksiz zaman kaybi yada yanlis tedavi uygulaminin baslangici olabilir diye söyledim..

Gariptir cocuk 8 yasinda bundan 9 sene öncesine dayaniyor.. Baba hic bir evlat istememis.. Sevdigini

saydigini söylesede hanimina asla bir cocuk hayatinda istemedigini ve eger gelirse bu cocuk dünyaya

ona asla sevgi ve ilgi göstermiyecegine dair kesin sartlarini bildirmis.. Gel git zaman hanimefendi annelik

dürtüleri baslamis esi ile nekadar konustuysada esinin fikri degismemis, yinede korunmayi birakmis

nasil olsa cocuk dünyaya gelince degisir düsüncesi ile hamile kalmis ve durum bu sekilde gelismis..

Beyfendi dedigini tutmus, cocuga birgün olsun sevgi göstermemis, evladim dememis anne tüm sevgisini

vermeye calismis ve vermis ama ayni evde baba varken yok gibi agir yasam tarzini ise cocuk yasamis..

Sonra gelipte bana bu cocuk niye böyle diye soran sevgili anne ve baba icin o anki durumu bana sorun..

Yani cinnet gecirmemek icin kendimi zor tuttum derler ya, ayni o sekil oldum..

Cocugunuzun nasil olmasini bekliyordunuz diye sordum.. Yani sizler is hayatinda basarili bir insansiniz

anlatimlariniza göre, sizin bu basarinizi takdir edilmedigini bilseniz, varliginiz yokmus gibi sayilsa, yani

iyi de olsaniz kötü de olsaniz görünürken yok gibi hissettirilse sizler nasil hareket ederdiniz???

Tabii burada sadece beyfendinin degil hanimefendininde sucu var.. sonucta bildirilmis sartlar ve onlarin

degisim görmiyeceginin üstüne basila basila söylemis oldugu halde degisir düsüncesi ile kendince alinmis

karar..

Ilk önce görünen bir aile danismanindan önce sahislarin ilk bir kac seans kendilerinin terapie görmeleri

ve sonrasinda aile terapi uygulamasina gecmeleridir.. Bir an evvel randevular alindi, ben ön konusmalari

yaptim, bilgileri sundum, eger degisik yönde yardimlar daha alinacaksa zaten artik bugünden itibaren

terapistyenin görevi.. Dilerim cocuk düzelir ve dilerim hayatina renk gelir ve dilerim aileler bu degisimde

birbirlerine ve kendilerine yardimci olurlar..

Dünya ne garip diyorum, ben böyle dedikce garipliklerde beni buluyor.. Bu hep duydugum yasadigim

belirli garip olaylardan biri..

Sükür eve geldigim zaman is hayatimin etkisinde kalmiyorum, benim sadece bir görevim var annemin

demesi gibi "ekmegini yedigin yere sakin ola ihanet etme". oldum olasi bunu ilk is hayatina basladim

andan itibaren uyguladigimdan is kurdu olmusum.. Calismayi seviyorum.. Isim her ne kadar gariplikler

le dolu olsada seviyorum.. Degisimi seviyorum, degistirmeyi seviyorum, yardimi seviyorum, yardimlasmayi

seviyorum..

Aileme telefon actim ve kendilerine onlari ne kadar sevdigimi söyledim.. Beni sevdiklerini hissettirdikleri

icin sükranlarimi bildirdim.. Bana sadece oyuncak yigini almadiklari icin benimle birebir ilgilendirdikleri icin

var olduklari icin Allah´a hergün sükrettigimi söyledim..

Iyiki benim ailem sizsiniz dedim.. Dualarinizi ve dileklerinizi üzerimden esirgemeyin dedim ve biraz

muhabbetten sonra kapadim arabama atlayip evime geldim..

Insanin evi gibisi yok...