[acemisirine]

Sevgili günlügüm,

kolay kolay beni birsey hüzünlendiremez ama bugün cook deger verdigim, cook saydigim, ve cok önemli ve özel buldugum insan bulundugumuz ortamdan gitme karari almis..

yani gitme kal dedim ama, ne yapacak, nasil davranacak sonuc ne olacak bilmiyorum..

"Hayat ne garip" deyip duruyorum kendime yine o garipliklerden biri yasaniyor..

Hep bu deger verdiklerimiz, varligi ile senlendiklerimiz, oluslari ile mutlu olduklarimiz hep bi yerlere gidiyorlar..

Sanki görevim bitti, artik baska görevlere dermis gibi.. Bir ögretmen atamasi gibi.. Beni hep hatirla der gibi..

Ne tuhaf..

gideceklerini duydugumuzda bir hüzün kaplar.. gittiklerinde bir hüzün kaplar ve akillarimiza geldiklerinde..

Hayat böyle bisi iste.. Hep sevdiklerimiz ve saydiklarimizla bir arada olamiyoruz..

Alisiyoruz bi nevi bunada.. Herseye alistigimiz gibi.. Gidene, karar alana sadece dua ve iyi dileklerimiz kapatiyor icteki aciyi.. Aslinda tek kelime ile "GITME" diye haykirmak istesekte, onunda kararina saygi duyuyoruz ve en samimi duygularimizla, kalbten sesli bir sekilde dua ile ugurluyoruz..

Aldigin kararda mutlu ol emi..
Hayat sana hep iyi yüzünü göstersin emi..
Yüzün gülsün yüregin sen olsun emi..
Evren seni positiv gücleri ile beslesin emi..
Hanende bereket eksik olmasin emi..
Sen hep iyi ol emi..

Allah seni daima korusun.. Kimseye muhtac eylemesin.. Saglik versin sihhat versin..