Saat 22.45 ve ben sanki daha yeni uyandım.Sabah güneşin ışıklarıyla uyanmak çok güzeldi.kuş cıvıltıları hafif esen sıcak rüzgar dinlediğim doğa sesli telkin hepsi birbiririni tamamlıyordu.Bu sabah farklıydı işte her şey daha güzel göründü gözüme ...içimde nedenini bilmediğim bir sevinç bir coşku sanırım mutluluk denen şey buydu.sebep yokken bir gülümseyebilmek.yani karşılıksız gülümsemek..sol yanını hissetmek huzurun içinde boğulmak ..
Eskiden uzaklara baktığımda uzağı göremezdim her şey yakın ve yoktu.şimdi uzağa baktıgımda uzağı görebiliyorum ve içimi büyük bir sevinç kaplıyor..Orda uzaklarda beni güzel şeyler bekliyor.ve anlıyorum ki insanın en büyük engeli kendisiymiş kendisiyle arasına giren kendini kaldırdığında yapamayacağı aşamayacağı hiçbir sorun kalmıyor.geçmişteki bukadar mutsuzluğun ,üzüntünün ve başarısızlığın nedeni kendim olduğunu bilmek artık beni üzmüyor ve kendimi affetmek beni çok mutlu ediyor..Artık hayatı EN DİBİNE KADAR MUTLU YAŞIYORUM...
