[cansuyu]

kaç gündür yazmak istiyordum. elimdeki kitap bir arkadaştan öylesine aldığım bir yumak mutluluk.. önce kigem kitabı sandım.. roman çıktı.. yazarın küçük mucizeler dükkanı diye best bir kitabı varmış. okumadım.. okurken bu tarz kitapları sevmediğimi çünkü inanmadığımı düşündüm.. yaşamda herşey öyle peritozları serpilmişcesine çözüm bölümüne gelemiyor.. serim de kalıveriyoruz :))

ancak iki gündür olan gelişmeler tam da böyleydi.. peritozları serpiştiriliyordu sanki yaşamıma..

ve düşündüm.. bir telefonla yaşamımızın altüst olabileceğine inanıyoruz.. bunu yadsımıyoruz hiçbirimiz.. dönüm noktasıdır örneğin bir yılbaşı sabahı baban yoğun bakımda diye gelen telefon.. bir günde varlarımızın yokolacağına.. enkaz altında kalacağına inanıyoruz.. öyleyse neyin nesi bir telefonda ya da bir günde ya da bir anda mucizelerle dolacağımıza inançsızlık.. nedir bu negatif beklenti.. öğrenilmiş çaresizlik ve gardımızı alma durumu?

roman demiştim değil mi :))