[cansuyu]

Befi Dicle den... bir acaip öfke...
arka kapaktaki şu paragrafın hatırına almıştım kitabı..

yüreğimizdeki kanlı labirentler bize yol gösteriyordu. hiçbir yere ait değildik. öylece hiçliğe doğru yürüyorduk. yaşamın bakire olmadığını bilerek..


yüksek beklentilerle başlamadım kitaba.. ama mevcut beklentimi de doyurmadı.. yine de şaşırdım..bir dram bekliyordum az çok ama kişisel gelişim makaleleriyle doluydu sanki.. satır aralarına gizlenmeyenleri rahatsız eder beni..

yine de şaşırdım.. özgürlüğüne vurgun bir kadının benliğini yitirişiyle başlıyordu tüm hikaye..

bu ara kitap ya da yazarlar hakkında bilgi sahibim olmadığım kitapları seçsem de..

yine de şaşırdım.. çok mu söyleyecek sözü varmış bu kitabın da.. yoksa kulaklarım çok mu duymak istemiş..