[cansuyu]

çook uzun yıllar önce okumuştum Dale Carnegie nin üzüntüyü bırak yaşamaya bak kitabını.. ilk önerisiydi gün geçirmez bölmelerde yaşayın..genel olarak zordu.. gün geçirmez bölmelerde değil ama paragraf geçirmeyen bölmelerde yaşadım.. bir konu.. bir hikaye..geride kaldığında geçmişe gömmeyi becerdim..( hala beceremediğim tek bir hikaye dışında :( )
hissetmiştim affetmenin özgürleştirdiğini.. yaklaşık benzeş hayatlar yaşadığımız bazı aile fertlerimizin nasıl geçmişten kurtulamayıp bugünlerini yapamadıklarını görerek..
yaşamıma olumsuzluk getirenleri.. onları çok sevdiğim için değil.. kendimi sevdiğimden.. ve başka türlü yaşamda adım atmanın olanaksız olduğunu gördüğümden.. affettim.. pamuklara sararak geçmişe gömdüm..

ama dedim ya.. an içinde gün geçirmez bölmeler yaratamadım.. o an yaşamakta olduğum konu her neyse.. gece.. gündüz.. dün.. bugün yarın.. sanki beynim çıkana dek obsesif bir şekilde düşünür bulurdum kendimi..çözüm arayarak da düşünsem.. bir süre sonra çözüm geliştiremediğimi farkettim..

beynimi durduramdadığım gecelerin sabahında.. gece son düşüncem.. sabah ilk düşüncem oluyor.. ve savaştan çıkmış bile değil.. savaşta başlıyordum güne.. taşıyamıyordum..

telkinler bir şeyi değiştirdi.. belki tek başına telkinler değil dir bilemiyorum ama.. son günlerde değişti bu..

sabah uyandığımda kaldığım yerden devam edemiyorum düşüncelerime..hatta bir boşlukla uyanıyorum.. formatlanmış gibi.. edemiyorum dedim çünkü alışkanlıktan sanırım ..sanki etmek istiyorum.. galiba bunu yapıyormuşum ben.. gözümü açmadan son oturumu kurtar a basıp.. evvett nerde kalmıştık diyormuşum kendime..

elbette ki güne başlarken süregelen konular aynı oldukça yeni açılan pencerelerdeki konu başlıkları da değişmiyor..

ama farkettim ki.. gerçekten bir şansım var..formatlı başladığım yeni günde başka konu boşlukları istiyorsam gün içinde artık bazı konuları geri dönüşüm kutusuna göndermeliyim..

ve bir şansım var her sabah beynimdeki diskte açılan boş alan ı yeni pencerelerle doldurabilirim