[cansuyu]

bazen herşey öyle azalıyor ki.. insan keşke dünkü kadar olsa diyor.. oysa dün yetmiyordu.. mutlu değildim.. bu ölümü gösterip sıtmaya razı etmek gibi birşey sanki..

daha iyisini umut edebilmeyi istiyorum..

nerdeyse bir aydır tv nin yanından bile geçmezken dün gece bir film izledim.. çekim yasası işbaşında ya film de bir hafta kendisiyle kalan yeğenleriyle anlattığı masalların gerçek olduğunu farkeden bir dayı modeli vardı.. çocuklar için eğlenceli ilginç kuralsız başarısız ama kahraman olacağına inandıkları bir dayıydı..anne ise klasik okul müdiresi.. kuralcı.. eğitimci.. şekilci..

bir enstante..

enne seyahatten döner.. dayıya kızgındır..
onlara tv izlettiğim için mi kızgınsın der dayı
hayır
hamburger yedirdiğim için
hayır
ÇOCUKLARIMA GERÇEK HAYATTA MUTLU SON YOKTUR DEDİĞİN İÇİN KIZGINIM..


bir insana yapılabilecek en kötü şey umutlarını elinden almak değil mi gerçekten de?

kendime yapabileceğimiz en büyük kötülük?

UMUTLARIMIZI YİTİRMEK..

bize kimse kendimiz kadar zarar veremez ya da iyilik yapamazsa.. kendimiz için yapabileceğimiz en büyük iyilik ne o halde..

UMUTLARIMIZDAN VAZGEÇMEMEK.. PEŞİNDEN GİTMEK..

umutlarımı çoğaltarak inancımla tazeleyerek peşlerinden gidebilmek istiyorum...